Zevenentwintig jaar geleden was dit een hele zware dag. Ons oude hondje Rita was niet meer te redden (suikerziekte door, wat ik nu weet, verkeerde voeding) en we hadden een afspraak bij de dierenarts om haar ‘s middags te laten inslapen. Het was vreselijk moeilijk om die ochtend de voordeur achter me dicht te trekken, ook al was Huibert wel thuis na een nachtdienst, maar ik moest: als kleuterjuf kan je niet zeggen dat de viering van het Sinterklaasfeest je even niet uitkomt. Toen ik daarna zo snel mogelijk weer thuis kwam, heb ik haar van boven (ze lag in haar mandje naast het bed bij Huibert) naar beneden gehaald en voor de kachel gelegd. Ik gaf haar met een lepel wat water, ze gaf nog een diepe zucht en ze blies haar laatste adem uit. Er staan foto’s van haar in de rubriek ‘In de loop der jaren’. Dat we altijd zo van haar genoten hebben, is de reden geweest van de komst van al die anderen na haar en wat hebben die ons een vreugde gebracht. Over de gezelligheid van de allerlaatste heb ik wel wat aan te merken: ik geniet met volle teugen van het feit dat er weer een zwartzilvertje door de tuin heen en weer schiet maar het hoeft maar een beetje droog te zijn of hij is niet meer binnen te krijgen en met hem nanny Tresca die maar overuren moet blijven maken. Als ik achterom kijk vanaf mijn pc-hoekje, zie ik hem in zijn Ikea-hanger ‘hangen’ en ook al wil er even geen andere kat met hem spelen, hij amuseert zich uitstekend. Dwarrelende blaadjes, overvliegende vogels, insecten. Hij is een kind van deze tijd en vindt het dus normaal, deze temperaturen en het bijbehorende insectenleven.
Gelukkig regent het ook wel eens en dan wordt er binnen gespeeld. Hij krijgt echt de meest perfecte tweede socialisatieperiode en hij bezorgt die Orchid ook. Twee rauwdouwers die elkaar corrigeren. Eind van de middag gaan we partyvuurwerk als trainingsmateriaal voor de jongste katten hier halen. Dit is puur preventief om te voorkomen dat een te harde knal eind van de maand een blijvend negatief effect op ze kan krijgen. Maar van mij mag die milieuvervuilende troep worden afgeschaft. Ik heb er zo’n hekel aan, al dat zinloze dierenleed, al die ongelukken 🙁
Fonzie heeft nu twee weken iets voor zijn maag gehad en het lijkt wel te helpen. Hij maakt best een tevreden indruk. Alleen die eetlust, die is nog steeds niet zoals het hoort. Veel te eenzijdig en hij is nu een mager ventje. Voor allebei krijgt hij straks weer nieuwe medicijnen. Dat hij niet echt de oude is, is ook merkbaar aan zijn gedrag wanneer er bezoek is. Hij zoekt veel te weinig contact. Het is hem misschien te druk want hij komt wel gewoon bij ons op schoot en op bed. Mariposa gaat ook redelijk. Eetlust kon ook beter maar haar gedrag is zoals we haar kennen. Ze loopt weer met haar beukenblaadjes te venten. Ze heeft alleen de tulpen in de voorkamer nog niet ontdekt. Zij heeft iets met tulpen en het is haar gewoonte om die te koppen. Ik ben benieuwd hoe lang we van deze mooie bos, van maman Yvonne, kunnen genieten.