Vreugde

Wat een feest! Orchid heeft gisteren en vandaag goed gegeten. We worden wel heen en weer geslingerd in de zorg voor ons oudste meisje. Zo ben je in de gloria omdat ze goed heeft gegeten en zo ben je de wanhoop nabij en realiseer je je dat we haar kunnen gaan verliezen.
Victor, de webmaster en de fokker van Wiesje en het huidige Z-nest, was hier vanwege corona zo’n twee jaar niet geweest en hij vond dat Orchid een betere indruk maakte dan toen. Dat is toch een heel goed teken. De grootste winst voor haar welzijn is dat we haar spugerij onder controle hebben gekregen. Het is nu zoeken naar de voor haar ideale frequentie van haar medicatie. Vandaag heeft ze alleen acht korreltjes esomeprazol in een klontje Easypill gehad en echt goed gegeten. 

Nog een punt van vreugde is dat dankzij Victors hulp we de webcams aan de praat hebben gekregen. Het plan was om ze pas aan te zetten wanneer Sheralyns kittens drie weken oud naar de kittenren in de huiskamer zouden verhuizen maar de kittens dreigden al over de rand van de mand te klauteren. Dat kan onrust bij het moedertje veroorzaken en  gevaarlijke situaties opleveren. Dus er moest verhuisd worden. Ik heb eerst het kleedje van het bovenstuk van de kraammand afgehaald voor meer licht en daarna de binnenmand in de kittenbox op de grond gezet. Het was even heel spannend of Sheralyn met deze deze locatie akkoord zou gaan maar ze heeft zonder enige twijfel meteen de nieuwe locatie geaccepteerd! Dankzij de geïnstalleerde webcam kan ik het wel en wee daar vanuit mijn luie stoel volgen. De beelden streamen gaan we niet doen. Dat gaat alleen niet boven mijn digitale petje maar dan moet je ook je laptop de hele tijd open laten staan. In een kattenhuishouden is dat niet handig. De aanstaande eigenaren van deze kittens hebben ik toegevoegd dus zij kunnen ook meegenieten van het grut en hun zorgzame familie.

Ik ben zo trots op Sheralyn. Haar moederzorg is zo natuurlijk. Ze gaat meer dan voldoende vaak aan de wandel, heel goed want in de natuur moet een moederdier de kost bij elkaar scharrelen maar omdat ze niet echt op jacht hoeft,  houdt ze ze wel heel vaak vanuit een ooghoekje de kittens in de gaten. Tenzij ze met Bodiir aan het ravotten is of buiten een frisse neus haalt. Op dit moment zie ik op de webcam dat Alfie een schone broek krijgt!

9 november

Zorgen
Ik had al het goede nieuws gisteren moeten afkloppen want de vreugde was van korte duur.
Vannacht toen ik het licht uitknipte om te gaan slapen, bleek dat het sein voor Sheralyn om met de kittens te gaan slepen… Ondertussen zat ik al in de stress omdat Huibert had aangegeven dat hij zich niet goed voelde. Dat werd dus een nachtje spoken. Gelukkig ging de moederzorg van Sheralyn in een ander hoekje vrij snel weer de goede kant op en de weegschaal vertelde vanmorgen dat ze ook nog voldoende gegroeid waren.
Vanmorgen vroeg kon Huibert al terecht bij de huisarts die zijn klachten zodanig verontrustend vond dat hij toch maar in het ziekenhuis nagekeken moest worden. Ik heb hem weer thuis en de hoop is dat de nieuwe medicijnen het probleem verhelpen/in de toekomst weten te voorkomen. Wat hebben we een mazzel dat we niet in Limburg wonen want daar kan je echt niet meer in een ziekenhuis geholpen worden. Alles ligt plat doordat er veel te veel Covid-patiënten opgenomen moesten worden. Hier in Haarlem bleken er nog wel een paar mensenhanden beschikbaar te zijn voor Huibert. Het aantal bedden in de ziekenhuizen is het probleem niet. Er zijn doodsimpel te weinig mensen beschikbaar die dit werk willen en kunnen doen. De maatschappelijke waardering, alleen al die bedreigingen door degenen die tegen de maatregelen zijn om de pandemie te proberen in te dammen, én een fatsoenlijk loon voor hard werken, ontbreken!
Omdat het bij herhaling niet lukte om iemand te beschikbaar te krijgen om de infuusnaald bij Huibert te laten weghalen, heeft hij zichzelf maar ‘ontslagen’ en hebben wij de naald er thuis uit gehaald. Dat spoot goed 🙂 Nu vond ik al dat het maken van de nieuwe vloer, het vervangen van de slechte balken en het leggen van het nieuwe laminaat in de categorie bloed, zweet en tranen viel; nu is die vloer met zijn bloed ingewijd.

Tot overmaat van ramp waren Victors kittens vandaag opgesloten geraakt in de ruimte waar de kattenbakken staan. Het kattenluikje daar naartoe werkt niet goed. Vermoedelijk heeft Nicky daar eerder een keer met haar pootje in vast gezeten. Ze heeft er nog steeds last van. Dat opgesloten zitten veroorzaakte heel veel stress bij Jimmie en Jack, ze waren zelfs bang voor elkaar geworden, en ook bij de moedertjes. Ik kreeg gelukkig net een kiekje dat de kleintjes alweer samen in een mandje in de klimboom zaten.

11 november

Toeval?
De zorgen hier – met de rest van de wereld, Covid-19, het klimaat, de gasvoorraad. de humanitaire ramp bij de Poolse grens door de door Loekasjenko georganiseerde mensensmokkel etc. is het een ramp!- zijn weer wat minder groot.
Wat hebben we toch veel lieve mensen om ons heen! Met Huibert gaat het heel goed. Iedereen heel hartelijk bedankt voor alle goede wensen. Hij stond gisteren al weer op het veld als hondentrainer!
Daarna zijn we naar Victor gegaan. Want het was tussen de dieren weer fout gegaan en nu erger dan ooit. Bepakt en bezakt zodat alle dieren daar in een veilige accommodatie op verhaal kunnen komen en weer met elkaar stap voor stap met elkaar kunnen leren omgaan. Dit gaat nu weer al heel goed. Er wordt al gespeeld en geknuffeld!
Wiske heeft boven twee kamers. Om nieuwe escalaties te voorkomen mag zij niet meer beneden komen. Voor dit lieve diertje is het zo belangrijk dat zij heel snel in een andere omgeving komt te wonen en daar is al serieus zicht op; bij de mensen van haar xx-betovergrootmoeder Dzjeedie van vroeger. Zij hebben onlangs een boerderij gekocht en hadden net tegen elkaar gezegd dat ze nu ook een muizenvangster zoals hun Dzjeedie vroeger was, nodig hebben én dat de juiste kat wel op hun weg zou komen. En blieb…., daar kwam mijn app’je binnen! Ik hoop zo dat de lieve Wiske bij deze mensen een gelukkige toekomst gaat krijgen. Ik heb een Messenger-hotline met Victor. Momenteel geeft de Wis hem een stevige massage!

Onze kittens
De webcam had ik uitgezet want Sheralyn wilde per se moederen in een onhandig donker hoekje. Maar met wat aanpassingen is zij en ben ik tevreden. Ik zit weer blij te wezen in mijn lekkere stoel met het beeld van camera 1 voor mijn neus. al zie ik nu dat Sheralyn het kleedje van het kartonnen schot heeft afgetrokken. Ik vond het in dat hoekje, buitenmuren!, wat koud en ieder beetje isolatie helpt.

De kittens zijn vandaag precies drie weken oud. Het gaat prima. Ze zijn zo mooi! En lief en zo tevreden. Zo leuk om hun kleine knettermotortjes te horen. Hun groei is meer dan goed. Drie van de vier zouden wel wat kalmer aan mogen met hun groei want nu lijkt het dat de schattige Ankylie slecht groeit maar zij doet het juist normaal.
Archie woog bij de geboorte 101 gram en nu 407, Alfie 110, nu 420, Ankylie 102 nu 366 en lest best Aurelia 114 en nu 440. Mijn vuistregel voor kittens van ons ras is per levensweek minstens 100 gram met wat extra.

Over webcams gesproken. SuperBodiirtje zou er wel eentje mogen dragen! Dan kan ik hem mogelijk sneller vinden. Ik miste onze gezellige druktemaker en mijn hart stond bijna stil. Ongelooflijk hoeveel rampscenario’s er dan in een deel van een seconde door je hoofd kunnen gaan. De voordeur was open geweest… Onze heerlijke bemoeial was toch niet tussen mensenbenen door weggeglipt? Alle kasten gecheckt en de brave man bleek braaf achter de deur van de badkamer te zitten wachten. Oef, ook weer goed afgelopen. Ons vriendje is trouwens erg leuk met de kittens. Enthousiast maar net niet te wild en hij speelt nooit te lang met ze.

Covid-19
Vorige week was ik niet al te vrolijk met het vooruitzicht dat we weer aan de mondkapjes moesten maar ik was zo blij, vandaar ook de titel ‘Vreugde’ voor deze blog, dat dankzij de coronapas de culturele sector normaal zou mogen doorgaan. Helaas. Het aantal besmettingen is hoger dan ooit. Morgen worden er weer nieuwe maatregelen aangekondigd en ik vrees met grote vreze. Ik zie er geen heil in. Geen mens op straat of achter de deuren lijkt zich aan de maatregelen te willen houden en de maatregelen komen steeds te laat. Een week na het loslaten van de anderhalve meter op 25 september zagen onderzoekers al aan het rioolwater dat de besmettingen heel snel opliepen. Toen hadden ze dat loslaten al moeten terugdraaien. Net zoals het organiseren van de boostervaccinaties voor de groepen die als eersten gevaccineerd zijn geweest. Het is zo jammer dat de vaccins minder bescherming bieden dan gehoopt en het is zeker al een tijd bekend dat juist bij deze groepen de antistoffen sterk aan het afnemen zijn, dat zij nu weer besmet raken en een deel van deze mensen zelfs ernstig ziek wordt. Gelukkig is het percentage ernstige zieken vele malen lager dan dat van het niet-gevaccineerde deel van onze bevolking maar numeriek zijn het veel mensen want het gaat uiteindelijk over 85% van de bevolking. De zorg stevent af op code zwart. Huibert heeft echt geluk gehad. Straks kom je, net als toen in Engeland, niet verder dan de stoep van de ziekenhuizen.
In sommige landen gaan geluiden op om de ziekenhuiszorg exclusief voor gevaccineerden te reserveren of de ongevaccineerde mensen vooraf zelf te laten betalen. Ondertussen worden hier de operaties voor mensen met kanker, hartproblemen of hersentumoren keer op keer uitgesteld. Echt tragisch. Dat zoveel werkers in de zorg dit niet meer willen of kunnen meemaken is heel begrijpelijk. En als je dan een ingezonden stuk in de krant leest van een #@&^$ die stelt dat er amper mensen echt door het Covid-virus overlijden want de meesten hadden immers al ‘onderliggend lijden’ (leeftijd is dus ook onderliggend lijden!), dus die tellen niet. Het kwam bij mij over als wat iemand ooit tegen mij zei nadat ik in 1989 met succes geopereerd was aan kanker: “Jij had geen kanker, jij dácht dat je kanker had!”… Iemand met ‘onderliggend lijden’ dus een ernstige kwaal hoort dus in zijn ogen gewoon dood te gaan.

Ik wil wel graag met iets vreugdevols afsluiten. Voor nu ben ik heel blij dat Orchid net lekker gegeten heeft en nu spinnend voor mijn laptopje ligt. Morgen verder.

Of ik met iets vreugdevols kan afsluiten!
Ik ben zo blij! Het gaat heel goed met de katjes van Victor. Er wordt al weer gespeeld, geknuffeld en gezoogd.
En we hebben een fantastisch goed adresje voor het Wiskekind-in-nood! Dinsdagavond al gaat ze naar Eric en Chantal, de mensen van onze en hun Dzjeedie van weleer en Dzjeedie is ook nog eens een van Wiskes voorouders.
Chantal heeft aansluitend een week vakantie zodat Wiske optimaal opgevangen kan worden. Omdat zij in een verbouwing zitten, wordt er nu even in een blokhuisje nabij gewoond en zodra de belangrijkste zaken op de boerderij!!! geregeld zijn, gaan ze met hun drietjes over. Het zal wel even duren voordat Wiske kan gaan kennismaken met de drie andere belangrijke boerderijbewoonsters, drie hoogbejaarde kippendametjes. Eerst maar eens helemaal op verhaal komen, binden met elkaar, helemaal thuis raken en komend voorjaar begeleid stapje voor stapje de wereld gaan verkennen.

Bezoekers die deze pagina via hun mobiel bekijken, krijgen de rechterzijbalk met fotootjes etc. pas te zien door te blijven scrollen tot voorbij het gedeelte hieronder over het contact opnemen.