Ik ben dolgelukkig dat ik de titel van deze blog in de verleden tijd kan schrijven! Wat was het zaterdagavond een verschrikking. Om een uur of tien hoorde ik boven een vreemd geluid en ging ik direct op onderzoek uit. Mogelijk was er een confrontatie met een andere kat op het dakterras. Eerder die dag was de buurkat waar in een eerdere blog ‘New kit on the block‘ over was geschreven, weer opgedoken. We hadden hem al maandenlang niet meer gezien en aangezien de muren rondom het pand van deze buren erg hoog zijn, was er ook geen communicatie meer met zijn mensen geweest. We wisten al wel dat hij een speciaaltje was, achterblijvertje in het nest en erg langzaam in zijn ontwikkeling geweest, en door zijn wat afwijkende gedrag gaan alle alarmbellen bij vooral Sher af. Andere katten in ons blok hebben namelijk niet dit effect op haar.
Sher is de leading lady van de kattengroep. Bashiir vindt de buurtkat best wel interessant en koert naar hem maar ook hij vindt het niet prettig wanneer hij hoger zit dan hij. Maverick en Shabanou en Orchid zijn helemaal niet onder de indruk.
De buurkat vindt onze dieren super interessant en ik denk dat hij contact zoekt. Hij probeerde zelfs via de tuin van de andere buurvrouw in onze tuin te komen.
Ik heb dus al de nodige plastic bekertjes water naar hem gegooid. Ik heb in een keukenkastje een krachtige plantenspuit maar daar zit nu nog een schoonmaakmiddel in. Dat moet ik even ergens anders in doen en dan komt de spuit binnen handbereik te staan!
Hij kan het bij ons wel erg gezellig vinden; hier vinden ze dit dus niet allemaal. Ik had ‘s middags er niet op gelet of Wiesje hem ook had gezien en ik denk dat zij hem ‘s avonds dus bij het dakterras voor het eerst heeft ontmoet en dat zij zich wild geschrokken is.
Anekdote
Toen ik het water met een plastic bekertje gooide, riep dat herinneringen op. Ooit was er ook een opdringerige buurkat waar vooral onze eerste Kuvasz Dimbo heftig op reageerde. Om die kat duidelijk te maken dat hij/zij niet welkom was, pakte ik op een eerste mooie voorjaarsdag een emmertje water uit de regenton. Die emmer was van de hele winter in de ton liggen niet al te fris meer én vooral glibberig. Toen ik daarmee water naar de kat gooide, schoot het uit mijn handen en kreeg ik dat vieze water over mezelf heen. Huibert plaagt me er nog mee!
Amivedi
Toen ik boven polshoogte kwam nemen, liep Bashiir enigszins alert rond en Sher lag in een hoog mandje en leek niet van slag. Alleen zag ik Wiesje nergens. Ach, die zal wel beneden zijn maar daar bleek ze niet te zijn… Normaal hoef ik maar een kik te geven en ze rent naar me toe. Na een half uur overal gezocht te hebben, ben ik buiten in de uitgestorven straten gaan zoeken. Onder geparkeerde auto’s, onder de struiken en ik maakte de cirkel om onze straat heen steeds groter. Hoe groter die cirkel werd en hoe vaker ik die straten weer opnieuw langsliep of langzaam doorfietste, hoe wanhopiger ik werd. Ik weet namelijk dat zelfs de meest goed gesocialiseerde en aanhankelijke kat na een angstige ervaring geblokkeerd kan raken en dan niet meer reageert op bekende geluiden.
Uiteindelijk Amivedi maar ingeschakeld en bij Huibert geïnformeerd naar de inktvoorraad om posters te kunnen gaan printen.
Daarna ging ik weer rondjes fietsen met Polly naast de fiets – wie weet ruikt zij haar of ruikt Wiesje Polly – ging ik toch weer in huis zoeken.
En wie kwam er toen voorzichtig te voorschijn vanachter het kastje naast de wasmachine? Wiesje!! Op die plek hadden we ook gezocht, geklopt etc. want dit plekje is wel vaker door kittens als honk gebruikt. Probleem is alleen dat wij daar niet bij kunnen. Eerdaags gaat Huibert de achterwand van dat kastje open zagen zodat wij in voorkomende gevallen de onderste la eruit kunnen halen om te zien of daar een kat achter zit.
Dat deze kat zo lang niet bij onze tuin te zien was, kwam doordat er iets met hem aan de hand moet zijn geweest: het is duidelijk zichtbaar dat zijn achterlijf kaalgeschoren is geweest. Mogelijk heeft hij een botbreuk gehad. In zijn huis was eeuwen geleden een schuilkerk en hier en daar zijn echt grote hoogtes. Dan is een nare val niet onmogelijk.
Ik hoop zo dat onze katten aan zijn aanwezigheid gaan wennen want iets aan deze situatie veranderen, is onmogelijk. Net zoals het vaak fout gaat tussen aangelijnde honden en loslopende honden, kan het ook onplezierig uitpakken tussen loslopende katten en katten die op eigen terrein gehouden worden.
In de jaren zeventig zijn in ons huizenblok bijna alle katten vermoord of nooit meer thuisgekomen.
Wij hadden toen twee katten. Onze Snoopy overleed na een lijdensweg door vergiftiging. Sjimmie bleek zodanig mishandeld dat zij een verlamde achterhand had maar dit is gelukkig weer helemaal goed gekomen. Drie weken na het overlijden van Snoopy vonden we Gipsy/Droppie als gedumpt kitten in een bos en de inmiddels volledig herstelde Sjimmie adopteerde de kleine. Ontroerend!
Vrij buiten was dus geen optie meer . Ons tweetal was gewend om na mijn werk een uurtje, met een belletje om vanwege de vogels, buiten te mogen. Sjimmie was een voormalige boerderijkat en een kat die vrijheid gewend is, wordt vaak doodongelukkig wanneer die vrijheid wordt afgenomen dus Huibert brak zijn hoofd over een oplossing. Die vond hij: een kattenvolière!
En de rest is geschiedenis. Omdat we al een buitenren hadden, konden we in 1982 de lieve Shirezah krijgen en een jaar later werden de eerste Silfescians geboren.
Waren de zorgen door het coronavirus maar zo snel op te lossen als het vinden van de verstopte Wiesje. Er is overal veel informatie te vinden maar helaas komen er ook berichten langs die vooral kattenliefhebbers angst aan kunnen jagen. Lees dit artikel van EenVandaag ter geruststelling.
Doe-het-zelven
Dat ik Polly zelf altijd al trim, bleek handig toen ik Huiberts kapsel ook ging onderhouden. Dus eerst oefenen op Polly en toen dus Huiberts haar 😉
Maar nu moest ik er zelf aan geloven. Dat viel tegen, het zelf kapstertje spelen. Ik weet, denk ik, precies hoe het moet maar voor de spiegel, dus in spiegelbeeld je haar knippen, bleek geen succes. Maar het móest korter en dat is het nu.
We zien later wel hoe mijn kapster Marjon dit ooit weer gaat fatsoeneren.
Ik moet ook zelf voor pedicure spelen; oh wat mis ik Ah Mui. Zucht.
Maar dit ongerief is peanuts met alle toestanden in de ziekenhuizen, al die doodzieke mensen, overbelaste mensen in de zorg en alle economische zorgen. Ik ben enorm onder de indruk van het feit (stond op de voorpagina van onze krant) dat maar 5% van de mensen die op de IC aan de beademing raken, de de behandeling overleeft… En dan zij ze ook nog een fysiek en psychisch een wrak.
We zijn heel blij met de goede berichten over de herplaatste Umione en Elfie.
Ook nog een leuk berichtje over een neefje van Elfie: Jethro. Hij is niet alleen erg lief voor de kippen van de buurman maar ook deze padden wilde hij blijkbaar niet storen. Zijn vrouwtje Bernadette heeft de padjes naar een betere omgeving gebracht.
De padden gaan dus wel door met het kleine padjes maken. Wij helaas nog niet met het fokken van een nestje. Wij vinden dit nog niet verantwoord. Eerst moet het besmettingsrisico afnemen én ik iets slanker worden. Hoe slanker, hoe beter je afweersysteem kan werken en hoe minder ernstig ziek je van het coronovirus kan worden. Deze informatie wordt nu van alle kanten bevestigd. Het enige wat trouwens bij veel mensen echt werkt, is koolhydraat-arm met heel veel groentes en veel vet (olijfolie!) en vooral geen light producten (ook zoetjes en andere zoetstoffen zonder calorieën zijn echt de achterdeur uit!).
Nu zou ik wel eens heel graag willen weten hoe lang het virus gevaarlijk blijft op oppervlaktes als deurkrukken en honden- en kattenvachten…
We zijn er nog lang niet dus ga vooral door met het voorkomen dat je besmet raakt zodat jij op jouw beurt kwetsbare mensen niet met covid-19 besmet!