Als kind vond ik vuurwerk best intrigerend maar verder dan dat is het nooit gekomen. De ellende die de dieren er door hebben, is veel te groot. Een vuurwerkshow zou ik nog wel weten te waarderen maar die worden/werden zelden georganiseerd. Vanwege corona en de overbelasting van de zorg is er net zoals vorig jaar een landelijk vuurwerkverbod. Het aantal ernstige gewonden voor de ziekenhuizen was de vorige jaarwisseling inderdaad minder dan eerdere jaren maar de handhavers hadden er, denk ik, meer ellende van.
Tot op heden valt het hier in onze wijk in Haarlem nog wel mee met de overlast. De katten hebben amper wat in de gaten en er wordt hooguit af en toe met een oortje gedraaid. Polly houdt zich dus gelukkig nog prima. De eerste slachtoffers zijn helaas al gevallen; een jongen van twaalf die alleen maar stond te kijken is aan zijn verwondingen overleden. Arme mensen en ook arme mensen in België waar een appartementengebouw deels is ingestort. De gigantische explosie zou zijn veroorzaakt door opgeslagen vuurwerk. (De oorzaak is nu 5/1 bekend: geen vuurwerk!)
Ik hoop zo dat ‘men’, de vuurwerkliefhebbers en de relschoppers, zich wil inhouden en er niet nog meer slachtoffers vallen. De oplossing is uiteraard virtueel vuurwerk en de opbrengst is ook nog voor een goed doel. Polly is dankbaar voor iedere knal minder!
Als dit videootje niet uit zichzelf start, volstaat het om er even in te klikken.
Het einde van het jaar is natuurlijk het tijdstip voor een terugblik. Toevallig herontdekte ik deze gastenblog van webmaster Victor. Daarin staat namelijk een overzicht van alle blogs met bijbehorend kopfotootje: klik er maar eens op. Daar werken de links in tegenstelling tot de schermafdrukken hieronder. Best een handige manier om terug te bladeren. Ditzelfde staat ook op de startpagina. Achter de link zitten blogs over een periode van 4,5! jaar. Via de de startpagina, via het witte huisje in het blauwe rechthoekje linksboven of gewoon opde startpagina, https://silfescian.nl/, vind je onderaan zelfs 43 pagina’s met blogs met op de laatste de eerste stukjes in 2005. Ik klikte op de 43 en vond toen de pagina in opbouw die ik ooit aan het maken was over Valentijn. Nu begrijp ik waarom ik die pagina kwijt was. Ik had hem niet als Pagina aangemaakt maar als Bericht en dat is een wereld van verschil. Het heeft ook best een tijd geduurd tot ik door had hoe dit werkte. Ik was meer dan eens verbaasd dat m’n maaksel toch op de gewenste plek terechtkwam. Pas dit jaar kreeg ik echt door hoe de menu’s werken! Ik ben toch wel zo blij dat webmaster Victor me de foefjes geleerd heeft.
Ondertussen bestaat deze site al heel wat jaren en ik blijf leren. Ik ben bijzonder in mijn nopjes over de laatste blog met de prachtige foto’s van Richard. Dat ik met die digitale mogelijkheden een website kan bijhouden en het dagelijks leven van en met onze dieren kan vastleggen, is iets waar ik heel erg van geniet. Dit leverde weer inspiratie om nog een paar pagina’s over de dieren te maken die voor kortere of langere tijd onze reisgenootjes door het leven zijn geweest. Deze week is die van Valentijn erbij gekomen, zijn maatje van weleer Kobus en eentje voor de Lieve Lexie. En ik ben nog niet klaar! En ooit wil ik ook een pagina maken over alle Silfescians die ooit een bijdrage hebben geleverd aan de opbouw en instandhouding van ons geweldige ras. En ook over de dieren, vooral de dekkaters, uit andere lijnen die onze familie hebben uitgebreid.
Bijzonder
Er zijn heel veel dingen om iedere dag dankbaar voor te zijn en ondanks alle zorgen en verdriet van het afgelopen jaar is er zoveel waar ik enorm dankbaar voor ben. Onze huisdieren, de nestjes en vooral de mensen die onze kittens en herplaatsers een liefdevol thuis geven, vullen een belangrijk deel van die dankbaarheid. Alleen al Wiesje en haar kittens. Het was bijzonder pijnlijk toen we moesten besluiten dat het beter voor Wiesje was om een eigen adresje te gaan krijgen. Dat naderhand bleek dat Monique zich toen net had afgevraagd hoe je aan zo’n charmant diertje als Wiesje kon komen, is heel bijzonder. Wiesje is helemaal thuisgekomen bij Monique en haar gezin. Ze woont daar samen met haar dochtertje Yfke en ze zijn dikke mik met de twee Golden Retrievers. De overeenkomst met het benodigde nieuwe thuis voor webmaster Victors Wiske, Wiesje’s zusje, is heel treffend: Eric en Chantal hadden net besloten dat het tijd was dat er weer een kat in hun leven kon komen en dat ze het gevoel hadden dat die kat vanzelf wel op hun weg zou komen. Tuut, tuut, tring, tring en ik meldde me het het verzoek of zij zich over Wiske, afstammelinge van hun in 2020 overleden Dzjeedie konden ontfermen.
Wiesjes mensen gaan verhuizen dus er moet geklust worden. Wiesje houdt toezicht. 
Wiske heeft de junglehangbruggetjes noodgedwongen moeten verruilen. 
Ze heeft eerst een maand in een blokhuisje gebivakkeerd. 
En nu is Wiske meeverhuisd naar de boerderij in verbouwing. De badkamer krijgt haar goedkeuring. Enig deze foto van Wiske in het stalraampje.
Dat had ik niet verwacht, dat ons koopgedrag zoveel invloed zou hebben op het klimaat. Afgelopen zomer kregen wij zonnepanelen en een heuse airco op het dak. Daarna is er geen echt warme dag meer geweest. Deze week kocht Huibert een kacheltje om de schuur vorstvrij te kunnen houden… laten we vandaag de warmste oudejaarsdag ooit gemeten hebben! Oeps. Het lijkt ons toch echt heel handig om een extra vriezer te kunnen hebben. Dat kunnen we het KVV-voer en ook andere merken, goed voor de variatie, voor de dieren in het groot inkopen. Dat is niet alleen voordeliger maar we hoeven dan ook minder vaak de auto te nemen om steeds maar weer een beetje te halen.
2 januari
Tijd voor de goede wensen en voornemens. Ik wens vooral iedereen veel liefde en geluk. Als inderdaad blijkt dat de omikron-variant minder complicaties veroorzaakt, dan zal dat enorm helpen. Over een paar weken moet dit toch eens echt duidelijk worden. Dat de besmettingscijfers absurd hoog zijn, geeft alleen maar aan dat teveel mensen zich aan de maatregelen houden. De scholen zijn dicht dus die kan je nu de schuld niet geven.
De enorme verdeeldheid die zich ontwikkelde over hoe om te gaan met de besmettingsrisico’s heeft veel me heel diep geraakt. Het is al moeilijk te begrijpen waarom mensen die zich wel voor reizen naar Verweggistan laten vaccineren, drugs gebruiken, tatoeages hebben, bang zijn voor gezondheidsrisico’s van de vaccins of dat de overheid een chip in de vaccins heeft laten verwerken. Nog erger vind ik dat zoveel mede-Nederlanders meedoen aan de avondklokrellen of welke rel/demonstratie/manifestatie dan ook (=complete veldslagen met onze handhavers en hulpverleners) en/of hier toe aanzetten of dit goed praatten (ik heb een paar Facebookvrienden minder). Ik kan niet begrijpen waar dat grote gebrek aan solidariteit vandaan komt. Het zal met de complottheorieën te maken hebben. Nu is er weer een veldslag in Amsterdam. Ik hoop zo dat de handhavers hier mentaal en fysiek ongeschonden doorheen komen.
Met mijn goede voornemens kan ik hier weinig aan veranderen. Ik ben eigenlijk nooit zo van de goede voornemens per januari. Het stoppen met roken heb ik dan ook per 1 december 1993 gedaan 🙂 Maar deze keer heb ik er wel een paar voor januari: ik wil (=moet) eindelijk weer eens naar de tandarts en naar de fysiotherapeut. En ik wil iets gezonder gaan leven.
Over naar de dagelijkse zorgen hier thuis. Gisteravond kon ik op mijn kop staan maar wat ik ook voor Orchid klaarzette, ze wilde absoluut niets eten. Bij eerdere gevallen gaf ik haar dan medicatie tegen misselijkheid of voor de eetlust maar zo laat op de avond zag ik dat niet zitten omdat ze er soms erg onrustig van wordt. Gelukkig had ze in de loop van de dag steeds wel voldoende gegeten dus ik liet het maar zo. Vanmorgen was er niets met haar aan de hand en heeft ze goed gegeten.
Een ander zorgje hier is dat de stiksels van de nieuwe grijze stoelen niet katnagelproof zijn. Dat is jammer. Maar gauw iedereen bij gelegenheid erop laten poseren zolang de bekleding nog mooi is. Op de foto’s hieronder deden Shabanou en Archie dit heel goed.
5 januari
Prikje halen
Ik zat de laatste dagen een beetje met ingehouden adem vanwege de extreem hoge besmettingscijfers met de omikronvariant. De aanwijzingen dat deze variant voor minder ernstige ziekteverschijnselen zorgt, zijn nog steeds geen zekerheid. Ik vroeg me af in hoeverre bij de huidige covid-zieken in de ziekenhuizen getest wordt of de delta of de omikron de oorzaak is. Vandaag hoorde ik dat dit gelukkig wel gebeurt. En ook dat deze besmetting echt gemiddeld voor minder ziekenhuisopnames (én minder IC- maar meer verpleegafdelingopnames) zorgt. Probleem is alleen dat de besmettingscijfers nu zo hoog zijn dat er numeriek veel meer mensen de zorg kunnen gaan belasten.
Zo jammer dat nog zo veel mensen zich niet willen laten vaccineren. Van de meeste ongevaccineerden is bekend dat zij nooit zo ziek waren geworden wanneer ze het vaccin wel hadden genomen. Als de ziekenhuizen alleen de gangbare zorg én de covid-zorg aan de kwetsbaren waarbij de vaccins minder kunnen werken, zouden hoeven leveren, was er geen lockdown met alle andere covid-maatregelen nodig geweest. Ik hoop zo dat de situatie in de ziekenhuizen eerdaags zodanig zal zijn dat de winkels en horeca weer open gaan.
Gisteren maakte ik het even spannend. Ik kreeg kort voor de lunch uit het niets een gemene pijn ergens rechts bij mijn middenrif en die pijn kwam en ging, golfsgewijs dus. Zoiets had ik nog niet eerder meegemaakt. Qua hevigheid was het wel vergelijkbaar met mijn hartaanvallen van vroeger maar daar kon ik de klok op gelijk zetten: maximaal twintig minuten. Na een uur of vier ben ik maar eens gaan kijken op Thuisarts.nl en ik kwam uit op galstenen of nierstenen. Een darmkoliek kon ook nog. Ik las over de mogelijke behandelingen en ik maakte me zorgen over ziekenhuistoestanden als een MRI-scan. Maar ik las ook dat er een injectie mogelijk was tegen de pijn en dat je lichaam meestal zelf in staat is zo’n steen weg te werken. Mijn huisartspraktijk was al aan het afsluiten maar ik mocht op de valreep nog even langskomen. Huibert heeft me zo dicht mogelijk bij de praktijk afgezet en een paar tellen na de prik was ik het dametje weer. En vanmorgen werd ik pijnvrij wakker dus het probleem was opgelost. Nu corona nog onder controle/de zorg niet meer overbelast en we kunnen allemaal weer verder. We hebben lichtpuntjes nodig om de moed erin te houden!
Bezoekers die deze pagina via hun mobiel bekijken, krijgen de rechterzijbalk met fotootjes etc. pas te zien door te blijven scrollen tot voorbij het gedeelte hieronder over het contact opnemen.