Maar nu maakt het zonnetje eindelijk weer eens wat meer uren. Heerlijk! En het schijnt natuurlijk speciaal voor het leukste en liefste hondje van de hele wereld, onze Polly, want zij viert vandaag haar dertiende verjaardag. Het was vanmorgen zo lekker in het tuintje dat Polly zich gezellig op de loungebank installeerde terwijl ik de plantenbak wat probeerde te fatsoeneren en zelfs de kleine Durin Silver van zes weken voor het eerst buiten mocht rondscharrelen.
Op Facebook kwamen natuurlijk verschillende herinneringen van eerdere verjaardagen van Polly langs. Momenteel gaat het best goed met haar maar bij ieder kleinigheidje slaat ons de schrik om het hart – ze zal toch niet, we gaan toch niet… Laatst was ze weer eens verkeerd geland toen ze van een stoel afsprong en had ze pijn. Ze kon niet normaal lopen. Gelukkig hadden we pijnbestrijding van de dierenarts op voorraad en dit werkte zo goed dat ze zich kon ontspannen en haar pootjes weer normaal kon gebruiken. Gisteren is ze helemaal nagekeken door de dierenarts. Haar vaccinaties zijn weer opgefrist en omdat ze meegaat naar de kattenshow in Duitsland moest zij ook een rabiësprik. Het bleek dat ze vier ons afgevallen was. Ik doe ook heel erg mijn best, door haar vooral groente bij haar vleesmaaltijd te geven, om haar gewicht onder controle te houden. Zo te zien gaat me dit beter af dan bij onze eigen gewichten en die van vooral Shabanou, Sheralyn en Bashiir. Die zijn knap gewichtig te noemen.
Op de foto’s: Polly toen ze nog een heel klein zwartzilveren Pumietje was, een actiefoto dat ze behendigheid deed. Daar was ze best goed in! Dan vier keer Polly met haar stalkster Sher. Sher is echt stapelgek op de Pol. Helaas voor de lieve Sher komt er maar weinig affectie naar haar terug. Op de laatste foto Polly in een van de mandjes voor de bank die er vooral lagen om te voorkomen dat de kleine stoere Durin Silver te hard zou kunnen vallen.
In het weekend dat de zomertijd inging, dus eind maart, was ik met Sheralyn en Bodiir naar een kattententoonstelling. Een Felikatshow in Heemstede. Lekker dichtbij en daarom had ik ze voor beide dagen ingeschreven. Aan het begin van de eerste dag was duidelijk dat Sheralyn haar draai niet had. Ze kroop steeds weg onder een kleedje. Gelukkig kon ik bij de stand van PoesPas slagen voor een leuk holmandje voor haar en dát was wat Sheralyn nodig had. Ze dook erin, zette het op een spinnen en na een tijdje lag ze zelfs ontspannen náást het mandje. Dat even kunnen wegkruipen had ze dus even nodig. Toen Richard wat later als bezoeker langskwam en zij zijn stem hoorde was ze helemaal om: dit was gezellig! Richard Rodenburg heeft nog een bijpassende foto van ons gemaakt. Omdat Sheralyn zich bij de keuring heel goed gedroeg en een heel mooi keurrapport met CACIB kreeg, was ze eigenlijk klaar met het showen in Nederland voor haar internationale titel. Mede daarom besloot ik dit positieve gedrag te belonen door haar de tweede dag lekker thuis te laten. Eigenlijk was het plan om die internationale titel maar gewoon te laten gaan en later na castratie met haar opnieuw te gaan showen voor de premiumtitels. Maar na een gesprek met Jadwiga over een dubbelshow in Ratingen was ik helemaal om. Inmiddels hebben we al ingeschreven en de dieren die meegaan laten vaccineren tegen rabiës.
De tweede dag had Bodiir de hele sturdi dus voor zich alleen maar hij dook in het mandje en had het daarin reuze naar zijn zin. Hij heeft zich ook super gedragen tijdens de keuringen en heel veel complimentjes gekregen en als kers op de taart ook nog mooie foto’s gemaakt door Franciska Steenks.
Op de foto’s: Sheralyn, de dag voor de show druk bezig met het zichzelf voorbereiden op de miss cat verkiezingen. Als voorbereiding poeder ik de showdieren altijd in met rijstzetmeel. Door dit witte materiaal ziet vooral een wildkleur er erg bleek uit. Met wat kammen, nawrijven met een handdoek en het zich wassen door de kat zelf, ziet zelfs een donkere wildkleur er dan twee dagen later prachtig uit.
6 april
We hebben onze eerste ‘terraszitting’ gehad. Gisteren, de laatste mooie dag. En we hebben genoten. Toen het wat frisser werd, zijn we naar binnen gegaan waar de onvolprezen Ibrahim (van restaurant Bellezza Nera) ons een heerlijke maaltijd voorzette. Ondertussen werd Polly ook niet vergeten en viel er af en toe een stukje van een plakje salami zomaar in haar bekje. Ik had hieronder graag een fotootje van Polly van een eerdere verjaardag daar op het terras van dit restaurant (de naam was eerder Black Beauty) willen plaatsen maar ik kan hem helaas niet vinden.
Arme Huibert, die ging gehuld in regenpak vanavond naar de kynologenclub om les te geven. Ik vond trainen met de honden meestal heel erg leuk maar ik ben wel een mooi-weer-trainster. Zo te horen aan de zingende vogeltjes buiten is het weer droog. Wel zo fijn voor iedereen die nu buiten moet zijn, het grondwater is vast weer een beetje aangevuld (erg belangrijk!) en de foto op de cover van de lieve Orchid, is voor nu mijn zonnetje. Ons zonnetje in huis is nu ook even de Foto van de Dag.
Op de foto’s: Orchid met een prachtige foto van Richard Rodenburg op de cover van de Ticked en twee oudere foto’s van het terrasjesleven. Ik ben zo blij dat er geen coronamaatregelen meer nodig zijn en dat we weer gewoon van het sociale leven kunnen genieten. De foto van de bomen op de Botermarkt is een deel van het uitzicht vanaf Ibrahims terras waar we gisteren waren en de laatste foto is van ons terrasje in de tuin tijdens de eerste lockdown.
Durin Silver
Vriendje Durin Silver ontwikkelt zich heel voorspoedig. Zo leuk om te zien hoe snel hij van alles leert. Veel sneller dan gemiddeld omdat hij gedrag overneemt van de andere dieren. Als hij ziet dat een andere kat op een stoel springt, wil hij dat ook. Met wat hulp zoals een opstapje komt hij overal. Vandaag was hij niet alleen in een onbewaakt ogenblik, Huibert was het traphekje vergeten te sluiten, de trap helemaal opgegaan maar we troffen hem ook nog eens onverwacht aan in de grote klimboom. Onze kleine vriend is nog maar zes weken oud en weegt ca. 750 gram… Aan zijn eetlust mankeert niets! De gekookte zalm laatst bleek een groot succes maar iedere ochtend eet hij ook enthousiast van het Carnibestontbijt. Eerder deze week vond hij de gehakte rauwe kippennekjes heel smakelijk en vandaag was het kippenlevertjesdag en ook dat ging het goed in.
Vorige week donderdag werd Sher krols. Ik had dit vele weken eerder verwacht. In het verleden hebben we wel meegemaakt dat een poes al na tien dagen krols werd wanneer het nest een eenlingetje bleek te zijn. Zeker met een ongecastreerde kater in huis kunnen die dagen dan heel akelig voor dier en mens zijn. Maar een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest etc. want het viel uiteindelijk zo mee. De zorg voor Durin kwam nooit in het gedrang en Bodiir sloeg zich er ook kranig, weinig onrust of extra gesproei of gemauw, doorheen. Alleen Sher weet nog niet bepaald van ophouden. Vandaag is het de achtste dag en vanmorgen koerde ze nog flink de boel bij elkaar en vertoonde ze nog krols gedrag. Vanavond was ze heel rustig dus misschien zijn haar hormonen nu weer op rust.
Op de foto’s: opeens had Durin niet alleen ontdekt dat hij op het meubilair kon komen maar ook dat hij de trap op kon. Tot onze verrassing troffen we hem ook in het hoogste mandje van de grote klimboom aan. Nu alleen nog de kattenluikjes.
17 april
De afgelopen weken had ik het overal druk mee behalve met het bijhouden van mijn website 🙂 Allereerst hebben we het ontzettend druk met het genieten van de kleine man Durin. Hij is echt een feestje in huis en iedereen gaat erg leuk met hem om. Moeder Sher blijft me verbazen. Ze is nog maar één keer krols geweest (acht dagen lang) maar maakte weinig drukte en aan de zorg voor de kleine ontbrak niets.
Ik ben ook een paar dagen met mijn vriendin Karin op stap geweest. Naar Zwolle. Een zeer aangenaam hotel en genoten van het gezellige stadje. Al sightseeing en terrasjestestend kwamen we bij toeval nog bij een kattencafé terecht. Het was voor mij de eerste keer dat ik zoiets meemaakte. De gemberthee met koekjes in het model van een kattenkopje was prima. Het gezelschap helemaal en de uitsmijter was het fooienpotje. Als je daar een muntje op legde, kwam er een kattenpootje tevoorschijn dat het naar binnen haalde. Hier in Haarlem is ook een kattencafé maar ik had blijkbaar een vooroordeel over het welzijn van de katten. In Zwolle was het uitstekend geregeld. Duidelijke afspraken voor alle bezoekers. Optillen etc. was verboden en de vijf vriendelijke katten hadden ontelbaar veel mogelijkheden voor aangename plekjes om te bivakkeren.
Wat ik me wel afvraag is hoe het zit met de regelgeving. Ik hoorde laatst dat de NVWA moeilijk doet over het rondlopen van een kat in een restaurant. Met de huidige muizenoverlast, zelfs hier bij ons, in een cattery!, is de aanwezigheid van een kat in een restaurant zo nuttig. ‘s Nachts zou de kat er wel mogen zijn maar overdag weer niet. Het lijkt me dat er wel belangrijker zaken zijn om toezicht op uit te oefenen. Ik hoop dat de kattencafé ‘s deze dans ontspringen. Jaren geleden werd er nog niet moeilijk over gedaan en toen liep de kat van restaurant Ora langs onze tafel dus die kreeg natuurlijk een aaitje. Daarna liep hij door naar het volgende tafeltje waar hij ook wat aaitjes kreeg en toen raakten wij kattenliefhebbers met elkaar in gesprek. Het bleek dat wij elkaar kenden maar elkaar heel wat jaren niet hadden gezien. Die andere kattenliefhebber bleek Richard te zijn, de mens van de Silfescians Vrenie, Dewey, Boudica en o.a. Gio, de vader van verschillende nestjes hier. Ik heb natuurlijk niet van ieder nestje het geboortejaar in mijn hoofd maar als ik dit wilde weten, zocht ik het even op in de database van Jacques le Renard (E.R.o.S.). Helaas is deze database ontoegankelijk geworden. Gelukkig staat er wel wat in de nieuwe database Pawpeds maar daar ontbreken de dieren die geen nakomelingen hebben gekregen én de details als geboorte- en overlijdensdata.
Ondertussen kregen we wel de nodige foto’s van onze eerdere kittens. Van Richards Boudica (bovenste rij) en van Cesar bij Robin en Florence én Bodiirs vader Victor. Als het goed is, is Cesar onlangs voor zijn castratie bij de dierenarts geweest.
20 april
Bij de dokter
Vriendje Durin was als eerste aan de beurt (al moet ik zo ook nog vertellen hoe het met Shabanou gaat).
Wij laten onze kittens i.t.t. de meeste andere cattery’s op jongere leeftijd chippen. Op de leeftijd van negen weken is het sowieso een goed tijdstip om kittens te laten controleren. Een ritje naar de kliniek is ook een leerzame ervaring maar het belangrijkste is dat ze met negen weken nog aardig wat maternale antistoffen én een nog soepeler huid hebben dan drie weken later, de klassieke chipleeftijd. De dierenarts Annemarie verheugde zich niet op het plaatsen van de chip want bij het vorige nestje dat ze deze week gechipt had, deden vooral de katertjes alsof ze vermoord werden. Dieren pijn doen, is heel tegennatuurlijk maar dat moet heel soms voor het goede doel.
Maar toen kwam de geweldige lieve gezellige en stoere Durin op tafel. We leidden hem af met wat (zelf-) gedroogde kip, ik hield zijn voorpootjes even vast en het plaatsen van de chip heeft Durin niet eens gemerkt. Iedereen blij. Wij hebben trouwens helemaal geen slechte ervaringen met het chippen van onze kittens. Heel soms dat er eens eentje een piepje geeft en ooit is er een chip uitgevallen maar dat is het dan ook.
Durin had wel wat beter mogen eten de laatste tijd, vond ik. Daarom heb ik zijn ontworming maar wat eerder herhaald met een dosering voor een kitten dat nog geen kilo weegt. Toen ik hem vandaag op de weegschaal zette, spinnend uiteraard, bleek hij 1030 gram te wegen. Dat kittentabletje was geen echte onderdosering maar ik ga hem de volgende ontworming toch een tikje eerder geven. Ik zoek een verklaring voor het feit dat hij helemaal niet meer enthousiast is voor kippenvlees. Vaak geeft een lichte wormbesmetting een wat wisselende eetlust. Van de gedroogde lamslong vanavond stond hij grommend te eten. Hij is ook wauws van de gevriesdroogde stukjes Cosma vis en eend. Dan wordt hij zo enthousiast dat hij met zijn kopje gaat schudden.
Over Shabanou: de arme meid had weer jeukklachten. Hier en daar wat korstjes maar de oorzaak is onbekend. De vorige keer toen ze jeuk had, vond ik één vlo bij een van de andere dieren, dus toen was een vlooienallergie een verklaring voor de eosinofiele granuloom- ellende, zelfs op haar oog. De cortisonenkuur en de dexamethasondruppels voor haar aangedane oog, hielp haar heel snel van de narigheid af. Nu was het nog lang niet zo erg en heeft ze alleen een korte cortisonenkuur. Shabanou is een voorbeeldige pillenslikster en de korstjes zijn alweer weg. Maar gezond is zo’n kuur niet. Na de vorige kuur viel me op dat haar eetlust groter is, dat ze veel meer drinkt en plast en ze is echt flink aangekomen…
Die dexamethasondruppels die Shabanou vorig jaar heeft gehad, heb ik nu voor mezelf 🙂 Ik ben gisteren met forse tegenzin onder een (heel klein) mes geweest. Bij een oogarts omdat ik te veel hinder kreeg door staar op mijn rechteroog. Mijn linkeroog heeft dat helemaal niet maar die heeft wat anders, inoperabele hinderlijke wittige vlekken (alsof je bril erg vuil is) en erger, zwarte vlekken alsof er een vlieg voor je ogen danst. De arts heeft wel verteld hoe deze kwaal heet maar ik kan die medische term niet onthouden en op de sites zie ik hem niet. De ingreep was uiteraard niet pijnlijk, iedereen was heel aardig maar ik vond het gepriegel in mijn oog verschrikkelijk. Het meest bang was ik voor een mislukking want zonder mijn goede oog verder moeten, is een groot schrikbeeld. Maar alles verliep gelukkig zoals het hoorde. Mezelf redden met een afgeplakt oog ging me niet echt goed af maar vandaag mocht het kapje eraf en ik zie nu al veel beter dan dat ik gewend was. Nu braaf volgens schema mijn oog druppelen om infectie te voorkomen en afwachten hoe het verder zal gaan.
Onze vorige Kleine Man, Cesar, was deze week ook bij de dokter geweest. Zijn castratie was ook prima verlopen en ‘s middags speelde hij alweer.
O ja, Sher is eergisteren ook weer krols geworden. We willen heel graag een zusje van Durin maar nu nog niet!
Op de foto’s: het zit de lieve Shabanou niet mee de laatste maanden. Vorig jaar die akelige eosinofiele granoloom, in februari weer een blaasontsteking en nu weer een kuur om de jeuk weg te krijgen. Door dit gedoe heeft ze ook een meer kwetsbare uitstraling waardoor Bodiir haar ging uitproberen. Die stress moet ze er ook niet bij hebben maar dit heeft tot gevolg dat ze minder vaak in de huiskamer kan zijn dan ze gewend was. Ik gun het haar zo dat ze weer de oude Shabanou wordt en dat ze over tien dagen haar zestiende verjaardag in idealere omstandigheden kan vieren.
Op de andere foto’s staat natuurlijk de Kleine Man die in de hoofdrol is: in de wachtkamer van de dierenkliniek, op de behandeltafel na het plaatsen van de chip en thuis samen met grote zus Sheralyn.
Op de foto’s: Shabanou na thuiskomst van de dierenarts. Polly op de bank. Dat mag ze eigenlijk niet. Ze hupte erop alsof ze dit altijd al doet. Ik heb er niets van gezegd. Ik heb liever dat ze op de bank ligt dan op een stoel. Vanaf de groene stoel heeft ze de gewoonte om over de armleuning er weer af te springen en soms blesseert ze zich daarmee. De bank is zoveel lager.
Een paar gekregen foto’s van Silfescians: Wiesje en dochter Yfke wachtend op het serveren van hun maaltijd, Zagato, inmiddels toch als heer op leeftijd (15 jaar) nog gek genoeg om te dollen met Tygo, Tinka en halfzus Nicky én hun (pleeg-)zonen Jack en Jimmy genietend van het voorjaar dat toch eindelijk is gekomen.
Wanneer u deze pagina met een mobieltje bekijkt, komen de video’s en andere info pas in beeld na het deel over contact opnemen. Dus vooral dóóórscrollen 🙂