O jeetje, er is iets misgegaan na de laatste update van WordPress en wat al die informatie bovenaan betekent, is mij een raadsel. Ik kan me in het Engels redelijk redden maar dit en de info die Google me levert, gaat echt boven mijn pet. Alles op zijn tijd, de site lijkt nog bruikbaar en wie weet vindt webmaster Victor de oplossing of lost het probleem zichzelf op met een volgende update.
En… webmaster Victor heeft de oplossing gevonden. Alles ziet er weer naar wens uit. Zo blij mee!
Dit stond dus bovenaan mijn site te lezen:
“Strict Standards: call_user_func_array() expects parameter 1 to be a valid callback, non-static method OWA_Block::register_widget_sidebar() should not be called statically in /home/silfescia/domains/silfescian.nl/public_html/wp-includes/class-wp-hook.php on line 287″
En het probleem is nog groter; ik kan deze blogs niet meer maken op de mij vertrouwde manier. Maar ik geef het niet op. Ik vind er vast wel een oplossing voor. Ik ontkom er nu helaas ook niet aan om deze blog, die de vorm van een ‘walk down memory lane’ begint te krijgen, nu al te publiceren lang voordat het klaar is. Morgen ga ik nog een heleboel veranderen en toevoegen.
Dit andere programma, de block-editor, kent hele leuke gebruiksmogelijkheden dus ik begin met een aantal van digitale kerst- en nieuwjaarswensen en foto’s in kerstsfeer van de afgelopen tijd.
Linksboven is onze kaart en daaronder is die van de mensen van Magic Man, de vader van Sheralyn. Daarnaast de wens van AnnaMaria en onderaan onze twee veteraantjes Maverick en Shabanou die tijdens de kerstdagen uit zichzelf poseerden voor een kerstkiekje.
En foto’s van Toulouse en Tigger, de inmiddels ook al groot gegroeide katertjes van Shers nest van 30 juli van dit jaar. Hun gedrag wisselt volgens hun mensen tussen stout en erg stout 🙂
Ik heb fikse problemen met het uploaden van nieuwe foto’s. Ik oefende daarom met eerder geüploade foto’s. Deze zijn me zo dierbaar dat ik ze graag laat staan.
Links bovenaan de lieve Nieckje. Zij was een kerstkindje en ze zou nu 19 jaar zijn geworden, ware het niet dat… Daarnaast een slechte foto van de prachtige Elvira met haar nest begin jaren negentig dat uit vijf poesjes bestond. Dan Polly als pup, de jonge Tinka, Maverick en de lieve Lexie met dochter Donna (Lexie en Donna hebben helaas ooit moeten herplaatsen).
Dinsdag was het al weer twee weken geleden dat Wiesje gedekt werd door Kasper. Het gaat super met haar. Ze is na de dekking nog wel een aantal dagen pittig krols geweest, is niet ongebruikelijk dus dit is echt geen verkeerd teken, maar nu, verlost van die ongemakkelijke hormonen, eet, speelt en knuffelt ze weer zoals het hoort. Vooral het spelen gaat uitstekend en de bijna vijf maanden oude Sheralyn speelt enthousiast met haar mee. Op dit moment geeft het stel weer een demonstratie van hun kunnen op dit gebied. Extra leuk is dat ze ook weer veel leuker naar mij doet!
Wiesje als toezichthoudster in de keuken, tussen de vegetarische ingrediënten, en samen met Sheralyn in de klimboom.
29-12 Tot mijn verbazing kan ik het vertrouwde programma opeens weer gebruiken. Jippie!! Het uploaden liep weer vast en dan is een herstart de enige oplossing. Perfecte oplossing dus. Met de traditionele editor kan ik namelijk de foto’s selectiever plaatsen. Als iedere foto er erg groot in wordt gezet, worden deze blogs veel te lang. Nu hop ik dus van de ene editor naar de andere en ik blijf hopen dat dit allemaal goed blijft gaan.
Wiesje is weer in haar oude doen. Geen last meer van haar hormoontjes. Nog even en dan beginnen de zwangerschapshormonen. Ik ben heel benieuwd hoe zij daarop reageert. Slaperiger, knuffeliger, meer eetlust? Wordt Sheralyn dan meer haar ‘kind’ dan haar ravotmaatje? Ze zitten sowieso vaak samen in een mandje van de grote klimboom.
Wiesjes eetlust is heel bijzonder te noemen. Waar de andere katten hier hun neus voor ophalen, bijv. restjes van hun vleesmaaltijd die ik klaar zet om aan ons hondje Polly de Pumi te geven, gaan er bij Wiesje alsnog smakelijk in net zoals vlees voor huisdieren dat volgens de smaakpapillen van alle andere katten hier niet echt aantrekkelijk is. Voor hen moet ik zoiets ‘opleuken’ met iets uit blik, kuipje of zakje maar juist dan houdt Wiesje het weer voor gezien. Zij houdt echt niet van dit type smaakjes. Eerder lustte ze zelfs geen gekookte zalm… terwijl ze daar o.a. mee gespeend is. Ik verbeeld me dat haar eetlust al aan het toenemen is: het is traditie dat wanneer we biefstuk voor op brood hebben dat een groot deel ervan aan de dieren wordt opgevoerd. Wiesje stoof luid koerend op de stukjes af die ik zo ver mogelijk weggooide. Groot feest, ook voor ons. Hun enthousiasme is zo leuk om te zien.
Nardi en Ding
Helaas is er ook heel verdrietig nieuws. Deze week zijn twee dieren die ooit bij ons geboren zijn, overleden. Nardi van Roel en Rudolphine en Ding, heette als kitten Nini, van Robert en Ninon. Van beiden was al wel bekend dat ze iets onder de leden hadden maar zo lang als het redelijk tot zelfs goed gaat, blijf je altijd hopen op meer. Helaas werd het voor beide diertjes overduidelijk dat het noodzakelijk was om ze te laten inslapen.
Roel en Rudolphine van Nardi kennen we al vanaf 1989. Toen kregen zij een broer en zus (Stratos en Fulvia) van onze Elvira en daar zijn later nog meer Somalietjes van onze familie bijgekomen. Ninon, Nien voor vrienden, en Robert van Ding hebben we in 2005 leren kennen omdat we maar niet de juiste mensen voor het laatste kitten van Nieckjes prachtige nest konden vinden. Omdat twee Niens in huis lastig was, kreeg de kleine Nini als roepnaam DingDing. Ook bij haar kwamen er later Somali’s van ons bij; de twee stoere zonen van Elfie en Per Sé, Baldr en Vidar.
Wat ook niet zo goed gaat, zijn de Covid-cijfers. Dat er inmiddels een besmettelijker variant bijgekomen is, maakt het vast nog erger. Ik kan geen begrip opbrengen voor die mensen zijn die wel durven te klagen over de beperkingen en de economische schade maar ondertussen door hun gedrag het virus verspreiden en deze ellende dus zelf veroorzaken en in stand houden. Dat ze er zelf niet echt ziek van worden, er zelfs soms niets van een besmetting merken, weten deze klagers inclusief veel viruswappies, helaas maar al te goed. Begrijpen dat door de door hun doorgegeven besmettingen andere mensen wel erg ziek kunnen worden en en de zorg overbelasten, is blijkbaar te moeilijk voor ze. De maatregelen zoals afstand houden, zo min mogelijk sociale contacten en de lockdowns zijn bedoeld om te voorkomen dat de zorg vastloopt. Dat die eerdaags absoluut vastloopt, is een drama en het ergste moet nog komen: de gevolgen van het gezellig samenzijn tijdens de feestdagen en ‘het vuurwerkfestijn’ morgen moeten nog komen.
Op deze foto’s: Shers broertje Sol als kerstmannetje in 2016 en Polly die nog even voor de feestdagen een aangepast coiffure ging krijgen. Mét de nieuwe borstel aangesloten op de stofzuiger. Sheralyn vond het ook gezellig. Ik heb zelfs de borstel even op haar ruggetje gezet. Vond ze prima. Door de problemen die ik heb met de editors is de foto van Sol jammer genoeg gehalveerd geraakt.
Ik houd m’n hart vast voor de te verwachten ellende rondom de jaarwisseling. Ik hoop zo dat de ouders in staat blijken om hun jeugd in huis te houden. Een avondklok voor die nacht instellen, zal niet kunnen; dan moet half Nederland meteen op de barricades om daartegen te protesteren en dat veroorzaakt ook weer extra besmettingen.
Als je mij vraagt wat m’n grootste teleurstelling van 2020 was, is het het besef dat er een veel groter deel van de Nederlanders a-sociaal is dan ik had verwacht.
Censuur
Maar er viel ook wat te lachen; het lawaai-protest bij de vijver van het Binnenhof waarbij een pan in het water viel en het lied van Youp van het Hek over Wappie. Ik kende het begrip wappie niet; ik vind het wel passend. Dat er verschillend over de ernst van Covid-19 wordt gedacht is duidelijk; zelfs Facebook doet er aan mee door de video over Wappie te verwijderen. Maar hij staat ook op de site van het programma Even tot hier en zover rijkt het censuurvingertje gelukkig niet.