17 januari
Vorige week zondag, 10 januari, vlak voor het slapen gaat, schrok ik enorm: blijkbaar had ik het hapje voor de veertien jaar oude Orchid voor de nacht te lekker gemaakt en had ze er vast iets teveel van gegeten. De arme meid spuugde alles weer uit. Ze bleef maar spugen en mijn hart bloedde voor haar. Het was zo zielig.
Toen het over was, kwam ze als vanouds gezellig bij me zitten en begon ook te spinnen alsof er niets aan de hand was. Ik zag wat roods op haar neus en veegde dat met een tissue weg. Dát was de schrik want ik wat ik wegveegde bleek haar bloed te zijn en ik veegde ook een stukje huid van haar neusje… Probeer dan nog maar eens te slapen. Ik had kankervisioenen. Ik heb ooit een foto gezien van een kat waarvan het gezichtje meer kapot dan heel was. Later bleek dat hij kattenaids had. Dát kan onze OrryChiddy niet hebben want onze tuin en dakterras zijn afgezet. De volgende ochtend konden we al heel snel terecht. Dierenarts Jessica heeft zo vaak mogelijk ‘gestempeld’ met de vier glaasjes die naar het laboratorium gestuurd zouden worden voor een zo’n betrouwbaar mogelijke uitslag. Die werd de volgende dag al doorgebeld: geen kankercellen gevonden. Maar wat is het dan wel? Er zit zelfs een kuiltje maar er was geen spoor van pus o.i.d. dat kon wijzen op een abces. Met alleen af en toe een drupje honingzalf zou het kunnen genezen. ‘s Avonds al zag haar neusje er weer heel goed uit. Dat er een korstje zit, is ook haast niet te zien omdat het bruin op bruin is én mijn ogen al tijden ook niet meer zo zijn zoals ik gewend was (maar ja, Covid-19 en dus niet naar de oogarts). Omdat haar neusje er zo goed uit zag, deed ik er ook geen zalf op om te voorkomen dat ze juist dan aan dat wondje zou gaan komen. Gisteren, dus een week later, was het wondje opeens weer open en toen heb ik er wel wat van de zalf op gedaan. Nu ziet het er weer net zo uit als vorige week en ik verbeeld me dat het wondje wel kleiner en minder diep leek. We zijn dus vol goede moed wat Orchid betreft. We zagen echt onze geest al dwalen: we gaan Orrychiddy verliezen. Die gedachte is ondraaglijk.
Er is zoveel ondraaglijk maar het leven is nu eenmaal zo dat wat op je bordje komt, moet worden gedragen. Al bijna een jaar dus alle zorgen, angsten en beperkingen door Covid-19.
We zijn heel dankbaar dat geen van onze dierbaren hun leven of hun gezondheid blijvend heeft verloren. Wijzelf blijven maar gewoon zo voorzichtig mogelijk, ontzeggen ons alle sociale contacten (het duurt zo lang!) en hopen dat de vaccins zo spoedig mogelijk eens een keertje worden gegeven zodat een besmetting hooguit nog leidt tot ziekte maar niet meer tot sterfte of levenslang rolstoelafhankelijkheid. Daarna kan het normale leven en de economie zich pas gaan herstellen. Ik schaam me dood voor al die mensen die zich willens en wetens niet aan de corona-maatregels houden, bewust misleidende informatie en concrete leugens verspreiden waardoor de ernst van de pandemie en alle gevolgen ervan alleen maar blijft toenemen.
Vanmorgen zat ik met mijn ontbijtje, beker thee, krantje en spelletje in bed te genieten van het Bashiirtrio. Dochter Sher lag op mijn voeten, lekker warm onder het dekbed, hij rechts en kleindochter Sheralyn links naast mijn benen. Ik realiseerde me hoeveel invloed de aanwezigheid van huisdieren op ons leven heeft. Niet alleen in de huiselijke situatie maar uiteindelijk ook op onze vriendenkring en interesses.
Toen onze huisdieren nog rasloze zwart-witjes waren, de lieve Sjimmie, Droppie en het hondje Rita, was die invloed nog niet echt groot maar nadat wij de Kuvasz ontdekt hadden en ik door de toegenomen interesse in rasdieren via het tijdschrift Kat en Hond de Somali ontdekte, is ons leven enorm veranderd. We raakten bevriend met medeliefhebbers van deze rassen en werden actief in de bijbehorende rasverenigingen. Ik kreeg veel interesse in de genetica en fokkerij en ik was al actief in de werkgroep op dit gebied van de hondenvereniging voordat ik überhaupt bedacht had dat ik zelf ook zou kunnen fokken. Met de honden hebben we dit nooit gedaan, de kennelnaam is dus nooit gebruikt, maar de prachtige stoere Dimbo heeft wel een keer een nestje verwekt. Toen we later kennismaakten met de mensen waarvan we onze eerste Abessijn-variant poesje Shirezah hebben gekregen, bleek dat haar fokster niet alleen ook in het onderwijs werkte maar dat zij ook een Kuvasz hadden. Dit klikte heel snel. Deze fokster heeft ons aangeraden, toen we aangaven dat we een tweede Somali wilden, zelf een nestje te gaan fokken. Dat zaadje om zelf te gaan fokken is in vruchtbare aarde gevallen.
De Dimbo van weleer (1979 – 1993) is al lang geleden overleden, de eerste poezen uiteraard ook, sommige contacten met vrienden en kennissen gaan verloren en vanmorgen ontvingen we het verdrietige bericht dat Han Koogje, een van de bestuursleden van de Kuvaszvereniging, vannacht plotseling is overleden. Ons medeleven gaat uit naar zijn vrouw Marjorie.
Al die mensen die we in de jaren tachtig als meestal nog vrij jonge mensen hebben leren kennen, hebben nu dezelfde of zelfs hogere leeftijd dan wijzelf.
Han heeft veel voor het ras en de vereniging gedaan. Hij heeft bijv. veel informatie over de geschiedenis van de Kuvasz als ras verzameld. Zo is ook duidelijk geworden dat die grote witte hond uit de tv-serie Belle en Sebastian helemaal geen Pyrenese Berghond was maar een Kuvasz. Huiberts droom van een grote witte hond was ooit ontstaan door die tv-serie. Hebben we uiteindelijk toch nog het goede ras gekregen!
20 januari
Een datum voor in de geschiedenis-boeken. Ook in Nederland wordt nu serieus gedacht over het instellen van een avondklok.
De besmettingscijfers zijn nu dan wel wat lager (hoe hoog is de testbereidheid?) en de IC’s zijn niet overvol maar we weten dat het aantal besmettingen dankzij de complotdenkers, demonstraties/festivals en rellen, misleidende informatie en grove leugens beslist weer zullen stijgen en dat het in de ziekenhuizen dan weer uit de hand loopt.
Ik maak me zorgen over het welzijn van de politie en boa’s die dit moeten gaan handhaven maar voor ouders wordt het dan wat eenvoudiger om hun jeugd in huis te houden. Ik zie hier zelfs kinderen rondom de 18 jaar om een uur ‘s nachts na een ‘gezellige avond’ in een veel te grote groep over straat gaan. Iedere besmetting minder redt indirect mensenlevens!
Goed nieuws over de vaccinaties. Het vaccinatieprogramma is aangepast en niet alleen mogen er nu zeven doses uit één flesje gehaald mogen worden en dat is besloten om de herhaling ervan met drie weken uit te stellen waardoor de meest kwetsbaren wat eerder aan de beurt kunnen komen.
De hele wereld is zo coronamoe. Wij zitten dan wel niet met een huis vol kinderen die thuisonderwijs moeten krijgen of met een bedrijf dat op omvallen staat maar wij zitten met onze leeftijd en gezondheid in een risicogroep en met die angst om bijv. afhankelijk in een rolstoel te belanden, moet je ook omgaan.
Hoe meer men nu zijn best doet om het aantal besmettingen terug te dringen hoe eerder we weer verder kunnen. Het oude normaal zie ik niet meer terugkomen. Dit virus lijkt me een blijvertje maar wanneer er voldoende mensen gevaccineerd worden, mondt infectie niet meer zo vaak uit in een IC-opname, ontstaat er uiteindelijk toch een stuk groepsimmuniteit, kan de zorg weer normaal gaan functioneren, kan de jeugd weer naar school, neemt de eenzaamheid van vooral de ouderen af en de bedrijven kunnen zich proberen te herstellen.
Wederom Orrychiddy
Vandaag heeft ze met haar schuurpapieren tongetje het korstje van het wondje op haar neus weg gelikt. Het wondje dat eronder zat, is gelukkig wat kleiner geworden. In het vorige stukje over haar had ik nog niet vermeld dat ze wat afgevallen is. Dit is nu net iets dat we liever niet bij haar zien want zoveel reserve heeft zij niet. Ik ben toch heel tevreden over haar eetlust. Het frequente overgeven is iets heel zeldzaams en ze functioneert al heel veel weken zonder medicatie. Ze wordt zo hyper van de Mirtazapine dat ik haar zielig vind en het daarom niet gauw geef. Maar als het moet, moet het en vorig haar heeft het haar echt uit de vicieuze cirkel van steeds maar overgeven weten te krijgen. Voor het extra aantrekkelijk maken van haar eten, kook ik nu ook kipfilet dat helemaal fijngemaakt met de bouillon soms over haar eten gaat. Maverick en Wiesje kunnen ook wel wat extra gebruiken dus die eten dan ook gezellig mee. Ik gebruik ook wel iets uit de blikjes, kuipjes en zakjes om haar eten op te leuken maar dan haakt Wiesje af. Die lust bijna niets van dit soort eten. Heel bijzonder want verder is het Wiesekind absoluut niet kieskeurig. Ze heeft zelfs een keer de klaargelegde pillen voor Shabanou in een oogwenk achter haar kiesjes gewerkt.
In het kort:
Shabanou zit gelukkig weer van top tot teen in haar zilveren vachtje. Zo fijn te zien hoe snel haar vacht zich aan het herstellen is.
Over de verrukkelijke Sheralyn moet ik even vermelden dat ze niet meer voor ‘Klein Bruin’, zoals ik haar tot voor kort wel noemde, door kan gaan. Met haar 5,5 maand is ze al een forse jong volwassen dame met een prachtige vacht en een veelbelovende staart.
Bij haar moeder Sher is het effect van de Suprelorin duidelijk merkbaar. Ze heeft een indrukwekkende eetlust én haar vacht is flink doorgegroeid waardoor ze nog groter lijkt dan ze al is. Vorige week mochten we de vijfde verjaardag van deze heerlijke meid vieren. Momenteel staat Sher met de foto van de dag overal op deze site. Dochter Sheralyn heeft nog een ander type vacht en de kleur is veel donkerder waardoor niemand er een probleem heeft met het zien van wie wie is.
Waar Sheralyn in de hoogte en lengte is geschoten, begint Wiesje zich in de breedte te ontwikkelen. Deze week is ze vijf weken drachtig en haar buikje begint te tonen. Boven en beneden staan er kraammanden voor haar waar ze ook graag in gaat als ze niet al te vol zijn. Polly gaat graag in die in het hoekje naast de bank en ‘Groot Rood’ (=opa Bashiir) bivakkeert graag in de mand boven. Over Wiesje en haar nestje staan nu pagina’s in de menubalk.
24 januari
We hebben de eerste avondklok achter de rug. Natuurlijk waren er figuren die dit aangrepen om te gaan rellen. Ik schaam me diep voor deze mentaliteit. De ikke-ikke-mentaliteit is wel heel erg sterk vertegenwoordigd in ons landje 🙁 Met ander gedrag hadden we deze lockdown kunnen voorkomen en had voor iedereen het leven er heel anders uit kunnen zien. De avondklok is bedoeld om het aantal contacten tussen mensen te verminderen zodat het virus minder vaak wordt doorgegeven. Dat men de grenzen van wat toegestaan is, opzoekt, is nog wel te begrijpen maar willens en wetens dit virus verspreiden, is misdadig. En maar klagen dat de scholen dicht moeten blijven, dat er geen perspectief is, dat de economie onderuit gaat. Als iedereen zijn schouders eronder zet, is deze ellende zo achter de rug. Als dus. Er zijn zoveel tussenoplossingen te vinden voor het onderhouden van belangrijke contacten. Met een praatje op de stoep, een kaartje of een telefoontje wordt het virus niet verspreid, raakt de zorg niet verder overbelast en worden sterfgevallen voorkomen.
Over naar de andere zorgen in mijn leven: Orchids neusje. Vanmorgen zat ze zich te wassen en ze wreef met haar pootje over haar neus… Het lijkt erop dat er nu geen dun vliesje over het wondje zit want er veranderde niets. Ik maak regelmatig foto’s om het genezingsproces wat beter te kunnen volgen. Had ik ook afgesproken met de dierenarts maar mijn foto’s zijn niet voldoende duidelijk. Het is nu wel dicht. Een goed teken. Moet ook wel want het is morgen al twee weken geleden!
Onlangs schreef ik dat ik Orchid al heel lang geen Mirtzapine voor haar eetlust had gegeven omdat het niet echt nodig leek. Eergisteren ben ik overstag gegaan en ze reageerde er niet eens zo heftig op. Haar buikje eet ze weer lekker rond!
Op dit moment zit de geweldige Maverick gezellig naast me te spinnen. Over zijn eetlust maak ik me geen zorgen maar ik kan niet ontkennen dat hij slanker blijft worden. Echt mager is hij nog niet maar dat is ook een brug te ver. Er is iets mis met zijn nierfunctie maar de speciale diëten daarvoor werken bij hem averechts (zijn darmen raakten van slag) en de andere mogelijkheden zoals voedselsupplementen speciaal voor nierpatiëntjes waren niet voor hem geschikt. Ik zou zo graag iets extra’s voor onze grote grijze vriend willen doen. Astronautenvoer werd me door de mensen van onze dierenartspraktijk afgeraden. Ik geef hem nu als extraatje een mengsel van kipfilet met rijst (= koolhydraten). Ik houd het niet voor onmogelijk dat de hoofdoorzaak niet in zijn nierfunctie zit maar dat er iets mis is met zijn spijsvertering. Zijn ontlasting is altijd normaal maar het ruikt wel sterker dan dat van de anderen. Met meer vezels zou zijn darmflora kunnen verbeteren en ik geef hem dus ook af en toe iets met psylliumvezels. Nadeel daarvan is dat het eten er niet aantrekkelijker van wordt. Dit bestaat ook in capsules. Ik moet uitzoeken welke dosering voor een kat de beste is. Wellicht kan ik dan zelf de juiste hoeveelheid in een capsule prutsen.
Vanmorgen plaatste Myra een foto van Ainstain en Angelina, Mavericks kinderen bij Tresca op de besloten Silfesciangroep. Die geef ik hier graag een plekje. Ainstain en Angelina zijn nu twaalf jaar. Ik blijf ervan genieten hoezeer beide dieren een kopie van hun respectievelijke ouders zijn.
Op Facebook kwam vandaag een herinnering langs van hun moeder Tresca. Zij werd acht jaar geleden weer moeder en weer van een vijfling! Wat zijn kittens toch altijd prachtig.
26 januari
Dag van respect voor de zorg
De invoering van de avondklok, bedoeld om het aantal contacten nog sterker te verminderen, bleek de aftrap voor de ergste rellen, aanvallen en plunderingen ooit. Met dank aan de demonstratie-/festivalsvierders, aanhangers en verspreiders van complottheorieën/egotrippers en andere asocialen. Zij hebben wind gezaaid, het ideale klimaat geschapen voor de relschoppers/plunderende criminelen en de samenleving mag de storm oogsten. Geen straf is te zwaar voor dit uitschot!
En vandaag is het ook nog de dag van de zorg! Nu moeten de ziekenhuizen zelfs beschermd worden omdat die ook aangevallen worden. Personeel kon niet na een zware dienst naar huis en de aflossing kon niet naar binnen. Er zijn ook ramen ingegooid bij een huisartspraktijk! Hoe achterlijk moet je zijn om te willen geloven dat al die beelden van overvolle IC’s wereldwijd in scene zijn gezet? Een medisch specialist zei onlangs dat het zonde van je energie is om deze complotdenkers te proberen te overtuigen. Ik ben bang dat hij gelijk heeft. Deze mensen hebben een jaar lang via de algoritmes alleen maar informatie op hun beeldscherm gekregen over ‘hun waarheid’ en zijn compleet gehersenspoeld geraakt.
Toch is het mogelijk om jezelf te deprogrammeren. Mensen zijn op allerlei gebieden gevoelig om gehersenspoeld te raken. Zolang dit niet ten koste van anderen gaat, moet iedereen vooral doen en laten waar hij achter staat. Ik ben ooit ook gehersenspoeld geraakt, door de aanpak van de diervoederfabrikanten. Medio tachtiger jaren van de vorige eeuw dacht ik echt dat ‘de witte jassen’ van de diervoederfabrieken veel betere diervoeding konden samenstellen dan ik als ongeschoold huisvrouwtje in mijn keukentje. Zelfs nadat er onder onze dieren slachtoffers vielen (Droppie, blaasgruis en Moni en Ceti, FIP), duurde het nog best lang voor het muntje viel. Ik heb mezelf weten te deprogrammeren. Hoe wij nu onze dieren te eten geven, is te vinden in de menubalk onder Somali en dan onder Verzorging.
Op 27 januari vierde het U-nest van Sher hun derde verjaardag. Marije van Arthur was zo attent om een berichtje hierover in de Silfescian Facebook te zetten. Zo leuk dat de anderen ook foto’s en berichtjes over hun nestgenootjes van het U-nest geplaats hebben. 
De eerste foto is van Arthur, de tweede is een collage, helaas nu een beetje klein uitgevallen, die Ellen van haar Koek die ook naar de naam Kanuk heeft geluisterd, heeft gemaakt. Umione woont sinds half maar vorig jaar bij Arnold en Ria en woonde eerder bij ons. Van haar zijn op deze site ook heel veel foto’s en berichtjes te vinden. Ze moet nu troostoveruren maken want haar vrouwtje ligt nu in het ziekenhuis. Dan twee foto’s van Nicky in de hangbruggen bij webmaster Victor en de laatste is ook weer een foto van Arthur.
Met deze tag zijn foto’s en berichtjes over de jeugd van dit viertal te vinden.
Orchids neusje
Dit gaat op en af en in grote lijnen wel de goede kant op maar dit duurt nu al bijna 2,5 week. Veel te lang voor een gewoon wondje. Dierenarts Jessica noemde toen al de mogelijkheid van Eosinofiele granuloom en de oorzaak daarvan is een allergie/overgevoeligheid ergens voor. Omdat ik steeds meer liflafjes door haar eten meng om het aantrekkelijker te maken, is het niet onmogelijk dat de oorzaak daarin is te vinden. Met corticosteroïden kan die overgevoeligheid onderdrukt worden en dit is nog goed voor haar eetlust ook. Maar de bijwerkingen zijn niet mis (risico op suikerziekte…) dus we gaan eerst voor vermijding van de mogelijke oorzaak. Ik verbeeld me dat Orchids neusje al aan het opknappen is. Opvallend vind ik ook dat ze er echt amper aan zit en er dus eigenlijk geen last van heeft.
29 januari
Opeens heeft de Wies een prachtig buikje gekregen. Links en rechts toont het even zwaar wat een aanwijzing kan zijn dat zij een even aantal kittens draagt. Deze rondingen staan prachtig bij haar lieve ronde kopje. Zo jammer dat we door corona de mensen niet kunnen uitnodigen voor een kennismaking. Zodra dit weer veilig kan, het zonnetje schijnt, nodigen wij de mensen, die in aanmerking willen komen voor Wiesjes kittens, uit. We hebben een kleine beschutte tuin dus dit moet gaan lukken.
Meer over Wiesje en haar nestje: het Y-nest.
2 februari
Tot mijn grote opluchting heeft men besloten om de Covid-maatregelen nog niet echt te versoepelen. De basisscholen gaan wel volgende week open. Ik begrijp deze keuze voor de kinderen en de gezinnen maar ik had liever gezien dat het onderwijzend personeel eerst was gevaccineerd. Er is nog maar net begonnen met het vaccineren van de aller kwetsbaren, de leeftijdsgroep van 85 jaar en ouder! Bij een besmetting zijn deze mensen kansloos. De detailhandel krijgt iets meer ruimte, klanten mogen vier uur na een bestelling vanuit huis hun product afhalen. Op deze manier hoopt men dat het funshoppen en dus extra besmettingen voorkomen wordt.
Ik had nooit verwacht dat het vaccineren zo traag zo verlopen. We staan er het slechtste voor van alle landen in de EU. En de derde golf komt eraan! Zucht.
Het wordt voor iedereen met een kwetsbare gezondheid nog maanden heel voorzichtig zijn.
Het enige dat we kunnen doen is zorgen voor een zo goed mogelijke conditie en dus vooral afslanken. Zeventig procent van de mensen op de IC zijn mannen met een te hoge BMI. Mijn BMI is nu, voor het eerst in mijn leven, helaas ook te hoog. Goede voornemens helpen niet zo wanneer Huibert de keuken in duikt en een overheerlijke taart maakt. Ik heb de schade enigszins kunnen beperken door onze buurtjes ook een stuk te geven maar toen bakte buurvrouw naamgenote op haar beurt ook iets heerlijks…
Zodra de zon weer schijnt, ga ik weer met Polly naar het bos.