Mijn Mooie MaliMeisje

Uiteraard begin ik met het belangrijkste: op 30 juli is Sher bevallen van een prachtig nestje van de mooie Magic. Twee poesjes en twee katerjes, net als de vorige keer.
Hieronder draait een diashow met een deel van de foto’s van de afgelopen zes weken uit het leven van de kittens. Hij stopt automatisch. Om hem weer aan te zetten, moet je de pagina verversen.

Omdat de vader een Abessijn-variant is, hebben de kittens verschillende haarlengtes. Eén poesje is halflangharig, Mijn MaliMeisje dus. De andere drie zijn kortharig, Abessijn-variantjes. De twee katertjes hebben bij toeval tijdens de bevalling voor het onderscheid een blauw en geel halsbandje gekregen waardoor de herinneringen aan het klassieke kinderboek Blauwtje en Geeltje boven kwamen. Omdat dit nest het X-nest is, liggen de namen niet voor het opscheppen dus voorlopig heten de katertjes Blauwtje en Geeltje. Het eerst geboren poesje had ook als eerste haar naam; Xera, gegeven door haar nieuwe mensen Karen en Michiel. Wij kennen elkaar al een tijdje want een van hun feline huisgenootjes is Chani, een zusje van Orchid. De X steeds uitspreken als ks is wat lastig dus ik zeg meestal Sera, van Que sera, sera. Blauwtje en Geeltje hebben ook al hun namen. Afgeleid van hun stamboomnamen: Ximba, roepnaam Simba voor de grote kater. Hij heeft echt een leeuwenuitstraling. En Xumba, roepnaam Chumba, voor de kleinere kater. Hij is vernoemd naar de vader van opa Bashiir. De X-naam voor Mijn Mooie MaliMeisje was een hele bevalling. Ik kon maar niet slagen voor iets passends bij haar roepnaam Sheralyn. Uiteindelijk viel het muntje: Xer, naar haar moeder Sher. Zeer waarschijnlijk zal ik haar het vaakst voluit Sheralyn noemen. Ik ben gewend om de hele namenriedel te gebruiken. Maverick, Shabanou etc. Dieren met een kortere naam krijgen er meestal een riedel bij zoals Orchid die Orrychiddy wordt genoemd en Sher die ik meestal KiddySher en nu dus MamaSher noem.

Sher maakte tijdens en na de bevalling een heel ontspannen indruk. Echt alles onder controle. Na haar vorige nest kreeg ze na de bevalling niet die ontspanning. Ze bleek stuwing te hebben waardoor de kittens geen melk binnen konden krijgen. Helaas leidde dit tot meerdere dierenartsbezoekjes maar niet tot terugkeer van de melkproductie en moesten de kittens met de fles worden grootgebracht. Deze keer heb ik haar melkklieren zo goed mogelijk gemasseerd én lukte het. Als de kittens eenmaal drinken, blijft het meestal wel goed gaan.

Ik heb al heel veel foto’s en ben er zo mee bezig – én mijn laptop werkte niet echt mee – dat ik er maar steeds niet aan toe kom om ze hier te plaatsen. Omdat de kittens én de vernieuwde website mijn aandacht vragen, deze keer een kortere blog. Vandaag, 3 september, zijn ze al weer vijf weken oud en hebben ze al veel vrijheden. Sher blijkt een hekel te hebben aan ieder (kitten-)deurtje en sleept ze daar overheen. Ze lopen dus los in de huiskamer en bovenetage. In de huiskamer blijken ze een voorliefde te hebben voor de plekjes van ons hondje Polly. Polly is een enig hondje maar we kunnen haar en haar kussens en kleedjes wassen tot we een ons wegen maar Polly blijft een sterke hondengeur verspreiden. De kittens ruiken nu dus naar hond.

Sher verhuisde wat eerder dan de gebruikelijke verhuizing van het nest op de leeftijd van drie weken. Het was de eerste weken zo ontzettend warm. Petje af voor haar niet aflatende goede moederzorg.

Een mens kan niet alles hebben; ik ben heel blij dat Xera vanavond eindelijk eens vlees heeft gegeten. De anderen deden dit al dagen. Ik zag mijn geest al dwalen; straks een kitten met een ongezonde eetlust. Ik heb wel eens een nest gehad dat er lang, tot zes weken, over deed voordat ze eens een keer aan het vleesvoer gingen. Dat nest werd ook met de fles grootgebracht nadat hun moeder Oentje ziek werd en haar melkproductie verloor.  We hadden een nest moederloze Heilige Birmaantjes geadopteerd die het helaas op eentje na niet hebben gered. Met onze kittens en hun moedertje is het gelukkig wel goedgekomen. 4 september. De kleine Xena heeft vast meegelezen want gisteravond heeft ze een flink stuk dijbeenfilet zitten wegkanen en vanmorgen viel de roomkwark met rundergehakt goed in de smaak.

De drie variantjes in het hondenhoekje.

Alle foto’s die de afgelopen weken zijn gemaakt van de kittens staan in deze map op mijn Facebook.

De trotse mama Sher met MijnMaliMeisje Sheralyn.
Het variantpoesje Xera.
De twee katertjes Chumba en Simba.

Tot mijn schrik was er iets misgegaan met deze website. De prachtige foto’s van de eerste pagina zijn verdwenen… Wat ben ik blij met mijn eigen webmaster Victor. Het bleek dat het ‘thema’, dus pagina-indelingen etc. niet meer bruikbaar was maar nu moet er dus een nieuwe komen. Het is alleen niet een bos aan mogelijkheden waaruit gekozen moet worden maar een woud! Ik ga me laten verrassen wat Victor aan het uitwerken is. Inmiddels is de look al totaal veranderd in een magazinestijl. Heel leuk. Zo is het bezoeken van een website een totaal andere ervaring. Alleen het maken en bewerken van inhoud vraagt wel veel inzet van mijn minder soepele grijze hersencelletjes. Ik heb de bewerking van dit bericht weer op traditioneel gezet want anders is deze blog voor de jaarwisseling nog niet klaar.

Dit alleen al! Ik vind dit prachtig. Het logo links heeft Victor met Gimp gemaakt samen met de foto van de geweldige Tinka in een junglehangbrug bij hem thuis, is dit de uitgelichte foto bovenaan.

Ondertussen leven we ook nog in een wereld die lijdt onder een pandemie. Toen het begon, had ik geen idee van wat ons te wachten kon staan. Dat zoveel mensen deze vreselijke ziekte die zoveel levens kost of blijvend verwoest, aangrijpen om te gaan rellen of demonstreren (als alternatief festival) en al doende het virus verder verspreiden, is pure horror. Dat men niet blij is met de beperkende maatregelen is heel begrijpelijk. Het dragen van mondkapjes is een benauwend gebeuren, de anderhalve meter afstand houden, doodt iedere vorm van spontaniteit en overal lijken de maatregelen anders te worden geïnterpreteerd. Mensen die in de vitale beroepen werken en wéten dat ze in contact zijn geweest met iemand die besmettelijk bleek, móeten blijven werken met de kwetsbare mensen tot ze zelf verschijnselen krijgen… Hoe intelligent is die lockdown? En zijn wij Nederlanders wel voldoende intelligent of sociaal voor deze intelligente maatregelen met veel ruimte voor eigen verantwoordelijkheid? Ik ben de laatste maanden een paar keer vanwege de operatie aan mijn hand in het ziekenhuis geweest en heb me verbaasd hoe dichtbij de verpleging en artsen zonder mondkapje bij me komen. Ik zou nu volgens mijn huisarts eigenlijk naar de oogarts moeten. Ik stel dit uit en hoop dat het probleem, een permanente vlek voor mijn oog, zichzelf oplost. In de horeca is het ook spannend. De mensen in de bediening komen vaak, volkomen onnodig, veel te dichtbij. Alleen in India Palace gaat het uitstekend! De dame in de bediening draagt een spatschermpje. Zo is zij en zijn de gasten toch wat beter beschermd en het staat haar nog grappig ook. Ik hoop zo dat ‘men’ wat beter zijn best gaat doen om de verspreiding van het virus te voorkomen. Zou dit in de loop van de tijd tot een nieuw scheldwoord gaan leiden zoals het scheldwoord klerelijer ooit afgeleid is van choleralijder? Een verbastering van het woord covidverspreider? De tijd zal het leren. De mensen in de vitale beroepen (zorg, politie, handhavers, onderwijs etc.) hebben het heel zwaar om over de totale wereldeconomie maar te zwijgen.

Ooit heeft Alex een bord beschilderd met een Abessijn en een Somali als prijs voor de beste Abessijn of Somali van de Raskan Rasdag. De Somali was onze Elvira (Silfescian Sylvi’s Sensation  1989). Deze foto toont slechts een detail van het bord. Die ogen! Dat is de specialiteit van Alex.

Veel mensen raken hun inkomsten kwijt. De mensen die actief zijn in de culturele sector zitten vaak zonder inkomsten. Zoals mijn vriendin en voormalig Somalifokster Alex Slingenberg en mede-Somaliliefhebber Arjan van Gent. Doordat workshops en exposities niet meer konden plaatsvinden, raakten zij hun contact met hun mogelijke klanten kwijt. Wie weet kunnen de bezoekers van deze website iets voor hen betekenen; een schilderij kopen, een opdracht geven of een workshop volgen? Hup vaccin-ontwikkelaars; jullie moeten de wereld redden dan kunnen we weer leven!

Wiesjes Walhalla. Zo klein als ze nog zijn, zo dapper weten ze de weg al in de kamer te vinden. De stofzuiger is ook al geen probleem voor ze.

Eerdaags komen de mensen voor onze kittens op bezoek. In mijn stukjes voor de rasclub de SAN heb ik een paar keer iets geschreven over hoe ik me die bezoekjes voorstel. In het begin lag het accent op het voorkomen van virusdoorgifte via de handen maar nu weten we dat dit ook via de aerosolen in de adem gebeurt. En wat doen mensen met schattige kittens?  Knuffelend bij hun gezicht houden… Ik moet er dus voor zorgen dat bezoekers alleen met hun a.s. kitten knuffelen en dat dit diertje voor iedereen makkelijk herkenbaar is (bandje om). Na het bezoek moeten de kittens weer hun schoonheidsslaapje doen en verdwijnen evt. virusjes hopelijk vanzelf weer. Hopen we dus want er is nog veel angstaanjagend onbekend over dit virus. Heel begrijpelijk dat zoveel mensen hun zekerheden zoeken en willen geloven in de complot- en/of ontkenningstheorieën. Laatst las ik dat het virus via diepgevroren vis bij een gezin in Nieuw-Zeeland terecht was gekomen en op die manier ook bij al die nertsenfokkerijen… Hoe eerder al deze farms gesloten worden, hoe eerder er een einde komt aan dit dierenleed; heeft de covid-ellende toch nog iets positiefs bereikt.

Dzjeedie bij mij, ruim 3,5 jaar geleden. Deze foto is me nu extra dierbaar.
Dzjeedie was een bijzonder slimme dame. Zij wist als enige onze tuinafzetting te kraken. Wanneer we weer wat hadden veranderd om haar tegen te houden, zat ze op haar gemak een nieuwe route uit te denken. Je zag hoe ze zich dat in beelden voorstelde. Gelukkig wilde ze nooit echt weg. Ze liep direct via de muur van de achterburen over ons schuur- en keukendak naar de balkondeur die ik dan voor haar opende.

Onlangs moest ik ineens aan Dzjeedie denken. Dzjeedie is een echte zilver Abessijnse dame en heet officieel Silver Jade af Fredenslund. Door een ernstig conflict met Sijntje moesten we ons, toen nog jonge, prachtige zilveren poesje herplaatsen. Eigenlijk had Sijntje een ander adres moeten krijgen maar omdat zij in die tijd altijd ziek en onderweg was en je mensen geen kwakkelkatje kunt geven, moesten we dus afstand doen van Dzjeedie. De volgende dag kreeg ik Chantal aan de telefoon: het ging zo slecht met Dzjeedie dat er, na overleg uiteraard met de behandelend dierenarts, dezelfde als die van ons, besloten was om haar die avond te laten inslapen. Eric en Chantal boden ons de gelegenheid om van haar afscheid te kunnen nemen. Dat hebben we bijzonder gewaardeerd. Helaas is het niet meer mogelijk om de gegevens over de dieren in de stambomendatabase E.R.o.S. aan te vullen met de datum van het overlijden. Dit is haar stamboom in deze database. De lieve Dzjeedie, grootmoeder van Shabanou, heeft gelukkig wel de acceptabele leeftijd van 18 jaar bereikt. Door de nieuwe look van deze site komt nu de tagverzameling, al die namen in verschillende kleuren en groottes beter tot zijn recht. Als je nu bijv. op de tag van Dzjeedie klikt, komt er een pagina met alle berichtjes en foto´s waarin zij in voorkomt. Probeer maar. Voor het gemak heb ik die van Dzjeedie al hieronder gezet. Het is heel verdrietig dat de lieve zachtaardige Dzjeedie er niet meer is, vooral voor haar mensen Eric en Chantal. Hopelijk is de wetenschap dat er heel veel van dit poesje is gehouden een troost voor iedereen die haar heeft gekend.

Door de site te gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten