Het fotomodel van de uitgelichte foto hierboven is Avra, de zwartzilveren dochter van Tinka, kleindochter van Elfie en achterkleindochter van Izzy die boven de vorige blog schitterde met haar kittens. Over Izzy is er helaas enorm verdrietig nieuws. Zij is van het ene moment op het andere ernstig ziek geworden: acuut nierfalen. Ze woonde nog maar een paar weken bij Jan. Izzy’s leven was de laatste maanden bijzonder heftig. Alleen al het overlijden van haar baasje kan bij een gevoelig aanhankelijk diertje als een Somali te hard zijn aangekomen. Des te fijner was het dat zij samen met Dunja na hun reis van Hongarije naar Nederland zich zo snel op hun gemak voelden bij Jan. De foto’s vertellen genoeg over de superklik die ze meteen al met Jan kreeg.
Izzy stond niet zo maar bovenaan de vorige blog. Deze mooie poes is heel belangrijk geweest voor de verdere ontwikkeling van de zilvertjes. In haar kwamen meerdere belangrijke en dierbare familielijnen bij elkaar. Via haar nakomelingen zijn de genen in omloop gebleven. We hopen dat Bodiir als haar kleinzoon zijn bijdrage kan gaan leveren.
Sturdi
Ondertussen heeft Bodiir het druk met opgroeien en het bijbehorende sport en spel. Hij heeft nog steeds veel plezier in het apporteren van zijn metallic blauwe muisje. Alleen dat speeltje zag je per week verder uit elkaar vallen. Ik had geen idee waar ik zo’n nieuw muisje op de kop kon tikken en zag mijn geest al dwalen. Gelukkig werden we gered. Uit zichzelf ging hij ook apporteren met een oud Ikea-ratje en toen de laatste bestelling van PoesPas.Org binnenkwam, waren we helemaal gered. Omdat een besteld kattenspeeltje niet meer leverbaar was, had Martin een collectie andere speeltjes en snackjes er als verrassing bij gedaan. Het leek wel Sinterklaas! Die springveren zijn het helemaal voor hem én ze werpen stukken beter dan het lichtgewicht metallic muisje.
21 maart
Hersenmist
Wat suf, ik kan wel merken dat ik een tijdje door mijn coronabesmetting van de wereld ben geweest. Die van ons moet toch echt de light versie, de omikron, zijn geweest. Ik ontdekte namelijk net dat ik deze blog van maart als tijdelijke titel februari mee had gegeven. Ik kan hem gelukkig nog wel veranderen maar in de URL blijft het woord februari wel staan.
Echte hersenmist is niet iets om grapjes over te maken. Ik ben heel dankbaar dat de zware versies onze deur voorbij zijn gegaan. Zeker in de tijd toen er nog geen vaccins waren.
Het heerlijke weer is nu echt aangebroken. De weerman Piet Paulusma had het vrijdag even enthousiast als altijd aangekondigd. Vanuit het ziekenhuis zoals is gebleken want hij had het, optimistisch over een goede afloop, stilgehouden dat hij aan kanker leed. Helaas hij is gisteren overleden. Zijn enthousiasme met de groet in het Fries wist ik altijd enorm te waarderen. En dat door iemand die een grote hekel heeft aan het gebruik van dialecten/talen in aanwezigheid van mensen die dan buitengesloten worden. Ook het feit dat toen hij bij een commerciële omroep werd afgedankt een warm nest kreeg bij onze favoriete omroep Max, vond ik geweldig. Hun gids/blad is ook een aanrader!
Het kruidentuintje
Met het voorjaar in het hoofd zijn we, lees Huibert onder aanvoering van Bodiir, begonnen aan het maken van een kruidentuintje. Bij de installatie van de nieuwe CV-ketel kwam er een lelijke afvoerbuis bij. Het warme water er in kan nu mooi voor wat extra warmte voor het tuintje zorgen. Nu maar hopen dat onze katten niet op het idee komen dat dit een alternatieve kattenbak voor ze is…
En bij 21 maart hoort een terrasje. Ons vorige prachtige terrastafeltje met een marmeren blad was omgevallen en bleek niet reparabel dus er moest een nieuwe komen. Omdat het schilderij aan de muur daar ons herinnert aan een geweldig terrasje in de schaduw, hoog boven een riviertje tijdens een bloedhete vakantie is dit hét schaduwrijke plekje voor ons. Alles moet ingewijd worden. Bashiir, Sher en Bodiir deden hun best. Het is trouwens goed te zien hoe groot Bodiir nu al is met zijn negen maanden.
Het tafeltje moest vastgezet worden omdat het te wankel was maar het canvasdoek moest heel blijven. Huibert vond in zijn indrukwekkende schuurvoorraad nog een stang. Daar zit het tafeltje nu aan vast en het versterkt de suggestie van die balustrade langs het terras boven het riviertje.
Iriska
Ik durfde haast niet meer opnieuw contact op te nemen met Oleg, het baasje van Iriska in Oekraïne. De oorlog daar woedt al meer dan drie weken en de ellende is niet te overzien. Gelukkig was iedereen daar vandaag in Dnipro nog redelijk veilig al gedragen de Russische soldaten zich daar als onmensen (vergelijkingen met welke diersoort is een belediging voor dieren). Ik had via de media opgepikt dat Poetin ook hele jonge dienstplichtigen de oorlog in had gestuurd maar dat beeld moest ik nu bijstellen. Er zijn ook soldaten die doen alsof maar zij worden gewoon goed betaald. Zij beseffen blijkbaar niet dat heel veel mensen in Oekraïne hun taal beheersen en hun onderlinge gesprekken kunnen volgen: er zijn hun bij thuiskomst gouden bergen beloofd, ze hebben een vrijbriefje voor plunderen én opdracht om te schieten op alles wat beweegt. Totaal zonder enig moreel besef dus.
Net zoals met de coronacrisis hangt alles weer van propaganda aan elkaar vast en sta ik versteld over wat mensen willen geloven. Echt absurd.
Tien jaar geleden: de sorrel poesjes van Edith Op de Woerd, Sarah en Sophia, met hun kittens van Zagato. Deze kittens werden onder onder catterynaam geregistreerd. Linksonder papa Zagato en rechts een foto van Iriska van vandaag.
23 maart
Vandaag zijn alle coronamaatregelen afgeschaft. Voor heel veel mensen is dit echt een bevrijding en voor anderen, mensen met een immuniteitsprobleem, juist weer niet. Dat brildragers steeds te maken hadden met beslagen glazen was nog het minst akelige van de afgelopen twee jaar. Dat de saamhorigheid na een aantal maanden verdwenen was en dat zoveel mensen de ernst van de pandemie gingen ontkennen, er gepropagandeerd werd om de maatregelen te boycotten en dat zelfs in familie- en vriendenkringen de visies op dit gebied zo ver uiteen konden lopen, had ik nooit verwacht. Er werd zelfs gedemonstreerd tegen onze ‘dictatoriale overheid’… Vergelijk onze overheid en regelgeving eens met een echte dictatuur zoals die in Rusland.
Maar goed, ik ben eindelijk echt opgeknapt van mijn coronabesmetting. Zodanig zelfs dat we dit weekend naar het theater konden. Daar tussen al die mensen, ouderwets hutjemutje, kan je niet zitten hoesten. Het is helemaal goed gegaan al was het wel wennen om na twee jaar zo dichtbij anderen te zitten. De voorstelling Kampvuursessies door Yentl en de Boer was heel erg leuk. Heerlijke absurdistische humor! We zaten vooraan bij een balkon maar, vast omdat de mensheid kleiner was toen deze schouwberg werd gebouwd, wat zaten we krap. En dan zijn wij echt de langsten niet (meer 🙂 Als ik weer voor een evenement wil reserveren, ga ik meer selecteren op de locatie want de rugpijn was een probleem.
Zonder de coronamaatregelen is het de bedoeling dat je zelf moet proberen te voorkomen dat je besmet raakt… Gezien de huidige extreem hoge besmettingscijfers lukt dit nog niet zo. Het plan om het testen op corona voor het nog/weer nodige herstelbewijs door de huisarts te gaan laten doen, vind ik zorgwekkend.
24 maart
Onze kattenfamilie leeft helaas door een conflict al vrij lang in twee groepen. Maar gelukkig heeft dit nadeel ook voordelen. De dieren krijgen in deze kleinere groepjes wel meer aandacht . Sinds Orchid ontdekt heeft dat het ochtendzonnetje al heerlijk warm is, ontbreekt zij steeds vaker ‘s morgens vroeg. Dat is wel even wennen. Onze superaanhankelijke Orry houdt meer van de zon 😉 Ik weet dat ze dan op het dakterras ligt. We treffen het wel het het heerlijke weer van de laatste tijd. Ze lag zich vanmorgen zo heerlijk te wassen tijdens haar zonnebad en ondertussen ook de zijkant van haar kopje te schuren tegen de zijkant van het bankje. Ik heb er jammer genoeg geen foto of filmpje van. Wanneer ze voor de nacht in de benedengroep zit, heeft ze het ook druk met het volgen van de zon. Het begint ‘s morgens vroeg met het stoven in de zon op de vensterbank voor en dan naar de keuken of buiten op het tafeltje. Zo langzamerhand moet de zon ‘s morgens ook over het huis heen in de loungehoek komen. Ik zal daar eens op letten want dan wil er daar een nieuwe foto van.
Vorig jaar was ik echt bang dat Orchid dit voorjaarszonnetje niet zou halen. Het gaat al behoorlijk lang goed met haar eetlust en ook haar blaas heeft al weer een tijd geen probleem veroorzaakt. Ik heb dit wel afgeklopt want ik besef terdege dat ze met haar bijna zestien jaar een broos dametje is.
Zoals ik haar tegenwoordig haar maagmedicatie geef, is een groot succes. Ze komt al aanhuppelen zodra ze hoort dat ik de pillendoos pak. Het geheim zit hem in de kattensnoepjes die ik haar dan als beloning geef. Dat zijn stukjes gevriesdroogd vlees van Cosmo. Die gebruik ik ook vaak om haar eten voor de tussendoorhapjes/restjes wat op te leuken. Opvallend vind ik dat iets van een soepje of uit een blikje of zakje voor een tweede keer haar niet opnieuw aan het eten krijgt maar met wat verkruimelde stukjes gevriesdroogd Cosmovlees lukt het iedere keer. Uiteraard heb ik dit ook weer afgeklopt. Zolang ons meisje trouw iedere vier/vijf uur voldoende vers eten binnenkrijgt, heeft ze geen last van overgeven.
Orchid en Shabanou trekken veel met elkaar op. Shabanou is ook op leeftijd, eind volgende maand hopen we vijftien kaarsjes voor haar uit te mogen blazen. Ze zijn allebei Somalipoezen maar ze konden niet meer van elkaar verschillen. Orchid verstouwt heel wat eten en blijft slank terwijl Shabanou veel minder lijkt te eten maar zich vast over de extra smakelijke restjes ontfermt. Anders is haar buikje niet te verklaren. Maar met wat goede wil passen er toch nog twee zilvertjes in één klein mandje. Bodiir is met zijn negen maanden al groter dan de poezen hier. Alleen hij denkt nog als een kitten dat graag gezellig wil aanschuiven.
Orchid was vorig jaar óp een kussen gekropen om eerder in het zonnetje te kunnen zitten. 
In het stokoude hangmandje in de ochtendzon op het dakterras. 
Het ‘kitten’ Bodiir in het kleine mandje bij zijn betovergrootmoeder Shabanou.
Ons komende nestje
Sheralyn is zo tevreden en gezellig dat ik van de week zelfs even dacht dat ze al drie weken zwanger zou zijn. Echt niet. Woensdag was het nog maar twee weken. Maar ze kletst, mekkert en eet alsof ze hoogzwanger is.
Haar logeerpartij eerder deze maand bij Gio verliep bijzonder voorspoedig. Gio heeft heel erg zijn best gedaan en na een paar dagen konden de andere feline huisgenootjes van Richard ook gezellig bij Sheralyn en Gio in de huiskamer. Wij werden trouw op de hoogte gehouden over Gio’s successen. Er vond zelfs een dekking plaats tijdens een zoommeting met mensen van de kattenclub (tijdens een werkbespreking had het beslist een onuitwisbare indruk gemaakt).
Sheralyn even in rust hoog in de klimboom. 
Gio tijdens een van zijn versierpogingen. 
Huisgenootje Giulia is heel tolerant. Onze Sher zou geen logé zo maar accepteren. 
Veilig in de armen van het eigen baasje. 
Nog even poseren en dan mee naar huis.
25 maart
Viel de radio toch opeens uit. Sinds Poetin helemaal op dreef is gekomen met zijn expansiedrift denk ik bij ieder hikje van iets technisch – Poetin 🙁 Maar dit was gewoon onze provider die met een storing te kampen had. Tot mijn verbazing had ik wel wifi op mijn apparaten – dat bleek nog een cadeautje van buurman Jasper te zijn. Tijdens een eerdere storing had hij ons de code van zijn wifi gegeven en zelfs mijn laptop was er automatisch naar overgeschakeld.
26 maart
Morgen begint de zomertijd. Vannacht wordt een kort nachtje want we moeten vroeg op om op tijd op de kattententoonstelling in Klundert te zijn. Zeer waarschijnlijk zal het weer een ‘tentoonstelling’ zonder publiek zijn dus het woord tentoonstelling past niet echt. Een show is het wel maar dan alleen voor de keurmeesters en exposanten. Het is voor iedereen nog wennen dat de laatste beperkingen op coronagebied zijn opgeheven.
Sher en Bodiir heb ik gisteren in de rijstzetmeel gezet en straks kam ik ze even goed uit. De spullen staan al deels klaar en net zaten Bodiir en Sher al in de bolderkar. Ze hebben er vast zin in! En dat moet ook. Als de dieren het naar een show gaan niet leuk vinden, is het voor de eigenaar ook niet leuk.
Rare gewaarwording dat we nu eindelijk na twee jaar beperkingen weer gewoon kunnen doen. Vanmorgen heb ik nog met mijn buurvrouw op een bankje in de zon gezeten. Veel te dicht bij elkaar maar anders was het een lange sta voor me geworden: ik was met het wegbrengen van het gft-afval vergeten de huissleutel bij me te steken en moest wachten tot Huibert terugkwam van de hondentraining.
Ouderwets begroeten doen we nog niet en dat gaan we ook niet doen. Wij zijn de enigen niet die erg blij zijn dat die Brabantse drieklapper uit de gratie is. Blijkbaar nog niet overal gezien de weer erg hoog opgelopen besmettingscijfers na het carnaval. De boks en de hug lijken me prima alternatieven voor de toekomst.
Over die toekomst. Het is uitermate tragisch dat net nadat de zorgen over covid-19 waren afgenomen waren Poetin de wereld op zijn kop zette. We zijn nu een maand verder en het Oekraïners houden zich kranig staande. Dat er veel slachtoffers zijn en het leed onbeschrijflijk groot is, is overduidelijk. Met die wetenschap, al is het heel moeilijk om te achterhalen wat waarheid of propaganda/desinformatie is, durf je hier in het nog veilige westen amper nog ergens van te genieten. Maar dat moeten we juist wél doen. Vandaag schijnt hier de zon en gaat het goed met onze dierbaren. Daar genieten we van!
De titel van deze blog kwam gisteravond over tafel toen we een gezellige avond bij onze buurtjes van om de hoek, Martin en Nicole, hadden. We hebben alle vier recent een coronabesmetting gehad en samen met de vaccinaties kunnen we nu genieten van het veilige gevoel door onze hybridebescherming.
Bezoekers die deze pagina via hun mobiel bekijken, krijgen de rechterzijbalk met fotootjes etc. pas te zien door te blijven scrollen tot voorbij het gedeelte hieronder over het contact opnemen. De lay-out van deze website komt veel beter tot zijn recht op een tablet of pc.