Van de week kwam er een Facebookherinnering langs die ons erop attendeerde dat Grote Vriend Bodiir nu een jaar bij ons woont. En als er iets op de Social Media staat, is het waar! 😉
Ons heerlijke joch! We zijn zo blij met hem en wat is de tijd snel gegaan. Hij is inmiddels al een volwassen kater, op de standaard DNA-test na al helemaal geslaagd voor het andere testwerk zoals het knie-onderzoek maar gelukkig is hij nog steeds erg braaf in huis. Toen er poezen krols waren, had hij het even moeilijk en voorzag ik het nodige dweilwerk en het moeten gaan dragen van een katerbroekje tegen het gesproei in huis, maar die bui dreef gelukkig over. Helaas blijft Sheralyn bij haar ‘inteeltpreventie’ ondanks dat ze nu al maanden aan de suprelorin is en dus eigenlijk een castraatje is. Ze duldt hem niet echt bij zich in de buurt en hij vindt haar nu net zo interessant. Maar met een beetje afleiden, is dit vaak wel in goede banen te leiden.
Bodiir heeft zo zijn eigen bezigheden zoals de muizenjacht. Onlangs had hij er dus eentje gevonden, (zouden muizen kattenbakvulling op basis van maisafval als eetbaar zien?), hij is heel graag buiten maar hij maakt ook graag tijd vrij voor een knuffelsessie op schoot. Alleen doet hij dit meestal wanneer ik ook mijn laptop op schoot heb. De anderen gaan meestal overdwars liggen maar Bodiir neemt het knuffelen uiterst serieus en gaat dan met zijn gezichtje naar mij toe liggen en dan wordt het lastig typen.
Bodiir is niet alleen gek op Sheralyn en ons maar hij is helemaal idolaat van Polly. Wanneer ik Polly roep, komt hij meestal ook aanracen. Als ik wat lekkers voor Polly heb, roep ik meestal Pohol en het valt me op dat Bodiir zelfs beter luistert naar ‘Pohol’ dan naar zijn eigen naam.
Vorige week, toen Shabanou weer voor een controle van haar oogje ging, hadden we Polly ook meegenomen naar de dierenarts omdat ze pijnklachten had. Zo zielig. Ze slaakt dan een gilletje en als we dan toevallig met haar op straat lopen, raakte ze zelfs in paniek. Haar oortjes draait ze dan allebei naar achteren en ze trekt dan enorm aan de lijn. Het is dan haast niet mogelijk om dan contact met haar te krijgen. We hebben nu pijnstillers (Carporal) voor haar in huis zodat we haar dit in voorkomende gevallen kunnen geven. Ik was ook van plan om een pilletje in mijn tas te doen maar die zat er nog niet in toen we vanmiddag op weg waren naar een gezellig middagje met vrienden. Dat stuk lopen was geen feest maar eenmaal op het terras gedroeg Polly zich gelukkig normaal. Op de terugweg gingen haar oren weer in de ‘racestand’ en hadden we hetzelfde probleem: geen contact te krijgen en alleen maar trekken. Die pil zit er nu dus in en ik ga straks nog even een blokje met haar om om te kunnen zien of het lopen nu normaler gaat.
6 oktober
Het wel en wee
De lieve Polly heeft al twee dagen aansluitend een Carporalpilletje tegen haar pijnklachten gekregen. Echt goed kan dit niet voor haar zijn. Net hoorde ik weer zo’n kenmerkend pijnpiepje van haar… Maar om haar weer een pil te geven… Eerst maar even een stukje met haar lopen om haar gangwerk (en vooral haar gedrag, oorstand en staartdracht te beoordelen). Als Polly echt ergens van onder de indruk is, laat ze haar staartje hangen. Onder normale omstandigheden draagt ze die in een krul op haar rug.
Shabanou reageert perfect op haar nieuwe medicatie (cortisonen: dexamethason oogdruppeltjes en prednoral tabletjes). Ik moet nu al goed kijken welk oogje het druppeltje hoort te krijgen. Haar jeukklachten zijn ook behoorlijk afgenomen. Zelfs het stukjes vachtlostrekken, het plukken, wordt steeds zeldzamer.
Toen ik haar vanmiddag even kamde, zaten er wat droge korstjes tussen de losse haren én ik meende een vlootje te zien. Korstjes plegen zich niet vanzelf te bewegen. Helaas zag ik het niet goed en miste ik ook de kenmerkende knak toen ik dat mogelijke vlootje probeerde te pletten. Ik hoop dat ik het niet goed heb gezien want anders moet ik iedereen tegen parasieten gaan behandelen en dat doe ik liever alleen wanneer het per se moet.
Ik ben al aan het afbouwen met Shabanous Dexoral pillenkuurtje. Nu nog een weekje een halfje om de dag. Shabanou laat duidelijk merken dat zij zich prettiger voelt. Ze speelt af en toe en meldt zich voor tussendoorhapjes. Maar dat laatste komt vast door de toegenomen eetlust, vast een bijwerking van cortisonen. Een van de gevaarlijke bijwerkingen van dit middel is het kunnen krijgen van suikerziekte… Zou dit dan door het teveel eten en daardoor ontstane overgewicht kunnen komen? Ik laat Shabanou dus niet ongegeneerd bunkeren. Orchid moet vaak wat extra’s eten maar Shabanou hoeft dan niet meer dan een hapje voor de gezelligheid.
Orchid is hier het grote succesnummer. Vorig jaar oktober waren we de wanhoop nabij. Ze had al zo lang zo’n slechte en wisselende eetlust, spuugde ook zo vaak haar eten uit en ook aan haar gedrag konden we merken dat zij ergens last van had. We zijn zo dankbaar dat ze toen de combi-antibioticakuur tegen een maagzweer heeft gekregen want daarna ging de lieve meid opknappende heen. Het dwangmatig heen en weer lopen heeft ze al heel lang niet meer laten zien. Aansluitend op die Kesiumkuur krijgt ze nu dus al een jaar tweemaal daags ca. zeven korreltjes Esomeprazol in een capsule (vul ik zelf). Ooit ga ik wel weer eens proberen dit af te bouwen maar nu kies ik voor ‘don’t change the winning team’. Ondanks dat haar eetlust perfect is, maak ik me zorgen over haar gewoonte om erg veel te drinken en te plassen. Die plassen zijn nu wel heel erg groot. Maar het is ook niet onmogelijk dat Shabanou nu ook meer plast. Ik zal de bijsluiter nog eens goed lezen. (Gedaan: polyurie is een van de bijwerkingen van haar medicatie!)
Wij hebben ons anticoronaprikje voor het goede doel gehaald: voor onszelf en de samenleving. Huibert had van de besmetting in februari amper weet maar ik heb zes weken lang dag en nacht enorm moeten hoesten.
Dat mondkapje dragen was wel weer even wennen. Wat is dit toch onplezierig, zeker als brildraagster. Daar overheen kwam meteen de ergernis dat er iemand tegenover mij kwam zitten die het kapje afwisselend op zijn kin of onder zijn neus had hangen. Even later werd ook duidelijk waarom hij zich had laten prikken: zijn hoogste doel was het stempeltje voor de vakanties.
Ik hoop zo dat de najaarsgolf niet zo groot wordt dat er weer lockdowns moeten komen. Ik hoop nooit meer zoiets verschrikkelijks mee te moeten maken. Het sociale isolement was niet niks maar terugkijkend vond ik de anti-coronamaatregelen-/overheidsdemonstraties, het welwillende geloof in de complottheorieën en het bewust boycotten van de maatregelen het ergst.
Van het vernieuwde vaccin wordt verwacht dat het risico op besmet raken duidelijk kleiner zal zijn dan bij het vorige omikronvaccin. Dát is vooral nu heel hard nodig omdat werkelijk in alle beroepsgroepen een heel groot personeelstekort bestaat. Een van onze favoriete restaurantjes moest vorige week door besmettingen bij het personeel al sluiten. Dat is niet het grootste probleem. Dat bijv. kwetsbare mensen hun thuiszorg moeten ontberen omdat er te veel verzorgenden ziek zijn, is andere koek.
Door het vernieuwde vaccin is er dus goede hoop dat de ziekenhuizen niet overvol zullen raken. Of een lockdown van nut is wanneer alles door te veel ziekmeldingen (van winkels, restaurants, scholen, openbaar vervoer/Schiphol tot de zorg) tot stilstand dreigt te komen, vraag ik me af. Dan krijg je juist weer die vreselijke protesten waardoor de besmettingen nog meer zullen toenemen. Ik hoop van ganser harte dat eerdaags bewezen kan worden dat het vernieuwde vaccin beter beschermt tegen besmet raken waardoor de animo om dat prikje voor de samenleving te halen wat groter wordt en alles zo normaal mogelijk kan blijven.
Even tot hier
Volgens mij heb ik dit nog nooit gedaan – stemmen op een programma. Voor alles is er dus een eerste keer en voor wie dit toevallig leest nu er nog gestemd kan worden voor de gouden televizier-ring; via de site van de AVRO/TROS heb ik voor het programma ‘Even tot hier’ gestemd. Ik ben meer dan eens onder de indruk geweest van hun vakmanschap. Hun informatie, kwinkslagen en vlijmscherpe humor, echt perfect!
En… net in de rust van Feyenoord tegen een Deense ploeg zag ik de uitslag: ze hebben hem gewonnen! Zo terecht.
De kittens
De start was niet echt goed. Daarover staat van alles in de vorige blog en op hun eigen pagina, het C-nest. Maar nu gaat het zo goed dat mama Sher het al nodig vindt dat ze verhuizen. Maar ik ben het niet met haar eens. Zo af en toe komt ze zelfs een kleintje beneden brengen. Sher is van de korte draagtijden en het eerder willen verplaatsen van het nest. Standaard is dit bij de meeste poezen precies drie weken. Maar Sher is niet standaard. Reden dat ik haar vandaag nog niet haar zin geef, is dat ik vind dat de kittens nog wat langer de warmte en beschutting van de afgedekte kraammand nodig hebben. Het sorreltje was later dan normaal met het openen van zijn oogjes en mogelijk is zijn oogzenuw nu nog te kwetsbaar. Hij mag dus nog niet te lang in het volle licht zijn.
Mijn handen jeuken om weer foto’s van ze te gaan maken. Ik heb ook nog geen geschikte foto voor boven deze blog. Dan wil ik ze ook even laten ‘poseren’ op de nieuwe Cat Play Mat, de kittengym, die Karin ons gegeven heeft. De vorige was ook al een van haar cadeautjes. Daar hebben we zo ontzettend veel plezier van gehad. Maar helaas, die is ingestort en iedere keer wanneer ik in de Action was, waren ze er niet. Deze turquoise uitvoering die Karin heeft gevonden, is nog mooier!
Op de foto’s: de kittens, Lilibet, Taki en Boudica van het B-nest, dollend met de vorige kittengym. Sheralyn erin relaxend. Bodiir wachtend bij de nieuwe kittengym en opa Bashiir heeft hem ook al goedgekeurd.
Voor extra comfort heb ik er een kussen ingelegd. De vorige had het Stoffel-schildpadkussen erin maar bij deze past het Simba-leeuwenkussen beter.
7 oktober
Grote dag voor de kittens. Ze waren voor de eerste keer legaal in de huiskamer. Mama Sher had er af en toe al eentje mee naar beneden genomen maar dat was niet de bedoeling. Als ik ze naar beneden breng, reizen ze comfortabel in een mandje met een lekker zacht kleedje erin. Na hun kwartiertje rondsnuffelen in het puppyrennetje heeft Sher nog maar een keer een poging ondernomen en toen ik ‘Nee, breng terug!’ riep, ging de schat zowaar terug en trof ik haar samen met haar kittens braaf in de kraammand aan.
Een update over Wiske (dochter van Victors Tinka en zusje van Wiesje en Avra) bij Eric en Chantal op de boerderij. Wisker, zoals haar naam nu luidt, heeft aan ruimte geen gebrek en ze heeft er zelfs boerderijgenootjes bij gekregen. Kippetjes. De vorige zijn helaas slachtoffer geworden van een wezeltje of hermelijntje. Hopelijk biedt het nieuwe kippenhok een betere bescherming en bouwt Wisker t.z.t. een positieve relatie met deze dametjes op.
13 oktober
Vorige week liep alles op rolletjes met de kittens. Klein Rood groeide goed en liep iedere dag iets van zijn achterstand in. Zaterdag scoorde hij zelfs iets hoger op de weegschaal dan broertje Klein Bruin. Volgens verwachting eigenlijk want zijn geboortegewicht was ook hoger. Alleen was mama Sher onrustig en sleperig én begon hij te spugen. Daarna verloor hij in hoog tempo veel gewicht. Iedere keer wanneer hij lekker wat gedronken had, kwam het er weer uit. Sher likte alles razendsnel op en soms zo grondig dat er geen vlek te vinden was. Klein Rood ging in gewicht terug van 312 naar 283 en verder terug. Voor extra warmte ging de cv en airco aan en heeft Huibert een nieuwe overkapping gemaakt zodat ze in een andere hoek van de slaapkamer warm en veilig konden bivakkeren (de airco op de verwarmingsstand geeft toch veel luchtbeweging en dat vond ik niet prettig voor moeder en kinderen). ‘s Maandags was ik nog vol goede moed, vonden we dat hij een echt naam moest krijgen (Coopertje) en toen we met Polly naar de dierenarts gingen, vond ik het niet nodig om hem te laten onderzoeken. Ik had de hoop dat ik Coopertje door hem heel frequent mini-beetjes te voeren er wel doorheen zou krijgen. Hij was immers zo levendig en alert.
Dinsdag zijn we wel met hem naar de dierenarts gegaan. Zijn temperatuur bleek te laag… maar met een vochtinfuusje als oppeppertje, Emeprid, Alfadiar en adviezen ging ik weer aan de slag. Ik voerde hem zelfs ieder uur één cc’tje en het spugen was geen probleem meer. Woensdag heeft hij maar één keer gespuugd en het voeden ging steeds soepeler. Hij werkte prima mee en hij lag soms te stretchen en te spinnen in mijn handen. Ik verlaagde de frequentie van ieder uur 1 cc naar iedere anderhalf uur 1,5 cc maar woensdagavond trof ik hem onverwachts overleden aan naast moedertje Sher. Alle dieren maakten een rustige indruk dus ik heb de hoop dat hij niet echt geleden heeft.
Maar wat is dit intens triest om zo’n gewenst diertje waar we zo voor geknokt hebben en waar zo’n mooie toekomst voor in het verschiet lag, toch nog te verliezen. Sher is nu behoorlijk onrustig en sleept veel met Klein Bruin.
Ik wil laten onderzoeken wat er mis is gegaan bij hem. Ik hoorde van een professional in de humane kraamzorg dat een infectie met de gbs-bacterie heel gevaarlijk kan zijn. Ik laat bij Sher t.z.t. ook een kweekje afnemen om te kijken of we met medicatie een herhaling van al dit leed kunnen voorkomen. Bij mensen wordt er dan preventief voor een volgende zwangerschap antibiotica ingezet.
16 oktober
Shabanou is zo goed als klaar met haar cortisonenkuur. Ik was van plan om hier een jippie-verhaal te gaan schrijven maar ik nadat ik haar oogje voor de een na laatste keer had gedruppeld, zag ik dat het er weer geïrriteerd uit zag. Wat erg! Ik hoop zo dat dit toeval is en het straks weer normaal is. Zo’n cortisonenkuur is geen snoepgoed. Dat er nog een klein stukje wittige waas op haar hoornvlies zit, is het ergste niet. Ze hoeft tenslotte geen kranten te kunnen lezen. Feest is wel dat ze van al die korstjes en de jeuk af is. De kuur moet precies volgens voorschrift worden afgerond. Morgen nog één keer een half tabletje en nog één keer haar oogje druppelen en dan hopen, hopen dat ze er echt vanaf is. Op haar leeftijd is het echt ongebruikelijk om nog een allergie voor een bepaald eiwit in vlees of een van de toevoegingen in de brokjes of blikjes te ontwikkelen. Een vlooienallergie kan altijd…Er was al die tijd geen vlo of strontje bij haar te ontdekken maar vorige week heb ik er wel eentje bij Bodiir gevonden. Die is uiteraard gekild. Een dier met vlooienallergie kan een maand ellende hebben door één enkele vlooienbeet. Polly en Shabanou zijn dan vast de pisang.
Wanneer u deze pagina via een mobieltje bekijkt, komt de rechterzijbalk met fotootjes en videootjes pas in zicht door te blijven scrollen. De lay-out van deze pagina komt echter veel beter tot zijn recht op een tablet of pc.